Zo, de jaarlijkse hoogmis van het lichte lied zit er weer op. Nu ja, zo licht vond ik sommige inzendingen niet. Zoals zo dikwijls won een liedje dat me eerst totaal niet aansprak. Ik moet toegeven dat mijn gevoel veranderde nadat ik 'Toy' enkele keren hoorde en eens ik dan ook nog de tekst wat kon plaatsen werden we vriendjes. Het liedje en ikzelf bedoel ik, de zangeres spreekt me minder aan, al heb ik veel respect voor de energie waarmee ze zich smijt. Het lijkt me een vrouw met als lijfspreuk: 'Dat ze babbelen dat ze zweten, dan hebben ze gene kou'. Zo iemand die betreurt dat in het woord emancipatie het drieletterwoord 'man' zit. Ge hebt gelijk Netta: ge zijt geen speelgoedje. Overigens, Mattel heeft daar geen geschikte doos voor. Oei, nu krijg ik zeker alle #metoo fans over mij heen.

Muziek is trouwens heel belangrijk in mijn leven. Het hoort bij de zaken die ik absoluut zou meenemen naar een onbewoond eiland. Daar zou dan wel electriciteit en een stopcontact voor het opladen van mijn I-pad moeten zijn. Het zelf produceren van muziek is immers niet aan mij besteed, niet via een instrument, niet via mijn stem. Ik deed als kind eens auditie bij het knapenkoor in het college en kreeg prompt de raad om te gaan... basketbal spelen. Niet onbelangrijk weetje: in de turnles, waar we opgesteld werden van klein naar groot, stond ik op de eerste rij. Subtiel waren ze wel, begreep ik achteraf.

Zingen is dus niet iets waar ik medemensen blij mee kan maken. Het is een talent dat vooraan op mijn tong blijven hangen is, in plaats van zich iets meer naar achter in mijn stembanden te nestelen. Even diplomatisch als op school verwoordde moeder zaliger in mijn jaren als katholiek opgevoede jong volwassene het als volgt: 'Hubert jongen, vergeet niet voor het zingen de kerk uit te gaan'. Ik heb niet altijd naar haar geluisterd moet ik toegeven. Maar het voelt goed om op deze moederdag toch weer eventjes aan haar te denken.    

De expats onder jullie zullen het beamen: het instand houden van je relaties, zowel die in het land van herkomst als die in het land waar je verblijft is belangrijk. Dit verloopt natuurlijk gemakkelijker in dit internettijdperk dan in de tijd toen de brieven nog met de postkoets of met een duif verzonden werden. Nu ja, alvast dat laatste heb ik niet meer persoonlijk beleefd, evenmin als het communiceren door middel van rooksignalen. Maar zelfs het meest geavanceerde facebook- whatsApp- of instagramprogramma kan onmogelijk de warmte van een persoonlijke ontmoeting evenaren. Dus het is van belang om een aantal mensen te hebben die je regelmatig eens in vlees en bloed kunt ontmoeten.   

In de zakenwereld noemt men dat netwerken. Ik ken een aantal managers die dat begrip verwarren met 'net werken' en ze besteden daar zoveel tijd aan dat ze eigenlijk 'niet werken'. Excuseer, hier kwam mijn slecht karakter weer eventjes boven. Zoals overal bestaan er ook in de Algarve tal van verenigingen die speciaal opgericht werden om andere mensen te leren kennen. Ik heb het hier niet over datingbureau's, al zullen die hier wellicht ook wel bestaan. Nee, het kan gaan van een aantal mensen die maandelijks eens met land- of taalgenoten een kleinigheid willen gaan eten, tot stevig uitgebouwde organisaties die sterk gelijken op de serviceclubs genre Lions- of Rotaryclub. Van die laatstgenoemde bestaat er trouwens een afdeling in Tavira. Mijn advokaat is er lid en zal me daar indien nodig graag vertegenwoordigen. Het draait prima zonder mijn aanwezigheid.

Meer spek voor mijn bek is Afpop. Dat is een vereniging die opgericht werd om de buitenlandse eigenaars van onroerend goed in Portugal te servicen. Oorspronkelijk was het vooral een Britse aangelegenheid maar tegenwoordig komt ongeveer de helft van de meer dan 4000 leden van buiten de UK. Duitsers (13 %), Scandinaven (10 %) en Nederlanders (9 %) vormen de grootste groep  maar ook enkele tientallen Vlamingen, waaronder ikzelf, zijn aangesloten. Er zijn plaatselijke afdelingen in diverse delen van de Algarve en zo kwam ik al in contact met een aantal bijzonder aangename mensen. De organisatoren zijn zeer creatief in het uitwerken van hun activiteiten en die kunnen dan ook steeds rekenen op een grote belangstelling. Vorige week mocht ik nog genieten van een formidabele lunch in Faro, bereid en opgediend door de studenten van de hotelschool. Tafelgenoten waren onder andere een echtpaar uit Duitsland. Het was zeer lang geleden maar ik haalde prompt mijn beste Jean-Marie sprache boven. Met wat goede wil van beide kanten werd het een boeiend gesprek, waaraan zeker nog een vervolg komt.

Morgen is de deadline voor het indienen van de bachelorproef van ons Jellien. Als fiere papa ben ik de voorbije dagen zoet met het nalezen en het verplaatsen van een punt of komma hier en daar. Ook bij mij stijgt de gezonde spanning. Het lijkt wel net werken.

Het was een bewuste keuze dat ik jullie enkele weken op jullie honger liet zitten voordat ik een nieuwe aflevering van mijn blogje op jullie loslaat. Beschouw het als mijn bescheiden bijdrage om jullie infobesitaspeil wat te verlagen. Want een mens krijgt toch nogal wat prikkels te verwerken! Via de media wordt iedereen constant overspoeld met informatie. Het is dus niet verwonderlijk dat een flink gedeelte van de Vlamingen opgefokt rondloopt en rondrijdt. Al is van rijden niet veel sprake meer gezien het verkeersinfarct op de Vlaamse wegen. Vol is vol en wanneer men dan nog om de paar straten wegenwerken opstart is de pret van het autorijden foetsie. Hoe slagen zoveel mensen er nog in om geflitst te worden?  

Door al deze verkeersellende waren we deze week zelfs ei zo na verhongerd!

Donderdag tegen het middaguur merkte Lieve fijntjes op dat we tijdens een vorig verblijf in België toch zo'n lekkere paling aten. Een goede verstaander heeft maar een half woord nodig, dus ik begreep direct wat van mij verwacht werd. Totaal niet tegen mijn zin gingen we op zoek naar een palingrestaurant. Ik wist dat een befaamde zaak in Eksaarde enkel in het weekend open is, dus wij naar Hamme. Ik had geen idee voor hoeveel vertraging de werken op de baan naar Dendermonde zorgen. Nu weet ik het dus wel. Na eindeloos lang aanschuiven kwamen we in Den Bunt... waar alles gesloten was. We reden dan maar enkele kilometertjes verder naar Driegoten. Met hetzelfde resultaat. Geen probleem want met het geduld dat ik in Portugal aanleerde richtten we onze smaakpapillen en ons autootje naar het donkmeer in Overmere. Van de twee bekendste zaken was er één gesloten wegens vakantie en het andere restaurant was ... open!  Maar de klok wees intussen drie uur aan en de keuken was toe. 'Of we tegen zes uur konden terugkomen?'. Ik dacht het niet. Met rammelende maag keerden we terug naar Sint Gillis. Het was inmiddels voorbij vier uur. We aten een paar boterhammetjes. De paling zal voor een volgende keer zijn.

Deze week is de gemiddelde temperatuur hoger en valt er minder neerslag in Vlaanderen dan in de Algarve. Niet normaal dus, maar als bezoeker uit het zuiden wel leuk meegenomen. Soezend in het zonnetje voelde ik gisteren op mijn terras weinig verschil met mijn gewone activiteiten in Portugal. Het maakte het klimatiseren tijdens de eerste week van mijn bezoek alvast gemakkelijk.

Deze morgen stond er een bezoek aan het belastingkantoor op de planning. Ik was aangenaam verrast door de vriendelijke ontvangst en de vlotheid waarmee ik een duidelijk antwoord op mijn fiscale vraag kreeg. Als het goed is mag het ook gezegd worden. Bij de bakker waar ik jaren terug klant was moest ik toch even in mijn arm knijpen om te zien of ik wel wakker was. Achter de toog hing namelijk een blad met de volgende tekst: 'Geachte klanten, vanaf nu zijn er alleen nog ronde sandwiches te verkrijgen. Niet alleen blijven deze langer vers, maar het maken van lange sandwiches is te veel werk voor de bakker. Dank voor het begrip.' Zou dit nu echt zijn of was het een 1 april grap die blijven hangen was? Ik was zo verrast dat ik dit zelfs niet gevraagd heb aan de bakkerin. Maar er lag wel nog een rond exemplaar in de broodmanden, dus ik vrees dat het spijtige realiteit is.

Volgende boodschap: postzegels kopen. Op het postkantoor was ik de enige klant. Pas nadat ik zoals het hoorde een volgnummertje genomen had werd ik electronisch verzocht om me naar het eerste loket te begeven. Ik vroeg 10 postzegels voor een genormaliseerde zending binnen België en kreeg prompt een catalogus voorgelegd. Of ik een keuze wou maken uit de voorliggende modelletjes. Mits een kleine meerprijs kon ik opteren voor tal van bloemen, planten of dieren. Ik hield het op de goedkoopste: die met de koninklijke kop. Prins Laurent zat niet in het aanbod.

Eens buiten het postkantoor passeerde ik een man die ik meende te herkennen. Op mijn vraag of hij mijnheer Van Brussel was antwoordde hij bevestigend. Het was dus wel degelijk mijn leraar Nederlands uit mijn Collegetijd. Nadien werd hij wereldberoemd in Vlaanderen door zijn rol in Benidorm Bastards. Ik verduidelijkte dat hij het was die mij lang geleden overhaalde om voor het eerst op een podium te gaan staan en daar voor een bomvolle zaal het gedicht 'De Blauwbilgorgel' voor te dragen. En op de trappen van het postkantoor begonnen we spontaan in koor en met luide stem zomaar uit het niets de eerste strofe op te zeggen.

Ik ben de blauwbilgorgel,

mijn vader is een porgel,

mijn moeder is een  porulan,

daar komen vreemde kinderen van,

raban, raban, raban.

Ik moet er zeker niet bijvertellen dat de voorbijgangers niet-begrijpend het hoofd schudden toen ze ons bezig hoorden? De bijna 66-jarige leerling en zijn 89-jarige leraar kon dat echt geen barst schelen, ze hadden er deugd van. Ik nu nog eigenlijk.

Een goede voorbereiding is het halve werk en verandering van spijs doet eten. Dat zijn twee van de wijsheden die ik al met de paplepel meekreeg. Vandaar dus dat ik reeds op 15 september vorig jaar de vlucht boekte die me op 4 april van Portugal naar België zou brengen. De tweede wijsheid indachtig opteerde ik nu eens niet voor het traject Faro - Charleroi met Ryanair, maar wel voor Faro - Zaventem met TAP, de Portugese luchtvaartmaatschappij. Braem kenners denken nu ongetwijfeld dat niet moeders' wijsheid maar wel de prijs van het ticket de doorslaggevende factor voor deze keuze was. Ze hebben uiteraard gelijk. Een aanbod van 53,05 euro, 23 kg ruimbagage en 8 kg handbagage inbegrepen, dat kon zelfs de CEO van Ryanair niet counteren.  

Maandag 2 april poogde ik via internet in te checken. Tevergeefs. In de namiddag dan maar naar de helpdesk van TAP gebeld waar men de raad gaf om nog een dagje te wachten en dan opnieuw te proberen. Dinsdag lukte het evenmin, dus ik naar het reisbureau in Tavira waar men me eerder al een voortreffelijke service gaf. De deskundige ter plaatse zag in de kleine lettertjes van de bevestigingsmail staan dat de bewuste vlucht uitgevoerd werd door Brussels Airlines. Dat was de reden dat inchecken via de website van TAP niet lukte. Ik moest op de luchthaven zelf het nodige doen en alles kwam zeker in orde.

De langetermijnparking op de luchthaven van Faro is goedkoop in vergelijking met andere luchthavens. Maar omdat mijn verblijf in België deze keer bijna een maand zal duren zou het kostenplaatje toch oplopen tot 130 euro. Ik kreeg de tip om eens te surfen naar de website van Greenbus en inderdaad: voor 12 euro per traject Tavira-Faro kon ik de bus nemen en zodoende weeral wat centen uitsparen. We moeten van ons pensioentje leven nietwaar? Het uur dat de bus me zou oppikken zou me 3 dagen voor vertrek gemaild worden. Zo gebeurde het ook maar het verbaasde me wel dat ik om 9u15 moest vertrekken voor een vlucht die om 16u05 zou opstijgen. De reistijd tussen Tavira en de luchthaven is een goed half uurtje.

Het leek me niet verstandig om op het laatste ogenblik nog van strategie te veranderen dus ik stond tijdig te wachten op de afgesproken plaats. Busje komt zo. En inderdaad: busje kwam op de afgesproken plaats op het beloofde uur. Ik was de enige passagier. Op mijn verzuchting aan de chauffeur dat ik het wel zeer vroeg vond antwoordde hij dat hij al van 2 uur aan het werk was. Misverstandje dus. Eens hij begreep wat ik werkelijk bedoelde kreeg ik de raad om voortaan de optie 'privé-vervoer' aan te kruisen. Ja, dan kon ik net zo goed een taxi boeken maar bon, enkele uren op de luchthaven doorbrengen is nu ook weer geen marteling voor mij. 

Ik stapte de inkomhal binnen en bekeek intuitief het bord waarop alle uitgaande vluchten van de dag opgelijst stonden. Geen vlucht van 16u05 naar Brussel te zien. Er volgde een klein bloeddruksprongetje. Naar de infobalie. Daar was enkel een telefoontoestel te zien met een nummer om naar te bellen. Geen goed idee, vond ik, ik wilde een levend wezen te zien krijgen om mijn probleem mee te delen. Terug naar het infobord. Er stond een vlucht van Brussels Airlines naar Brussel op waarvan het inchecken net begonnen was. Ik ging in de rij staan en toen het mijn beurt was vroeg ik of mevrouw me kon vertellen wat er met de vlucht van 16u05 gebeurd was? Ze vroeg mijn paspoort, tikte wat gegevens in en antwoordde me dat de vlucht overboekt was. Of ik bereid was om via Lissabon naar Brussel te vliegen met een latere vlucht. Ik zou rond middernacht landen op Zaventem en ik zou een vergoeding krijgen ter compensatie. Ik stribbelde tegen en werd op de wachtlijst gezet. Of ik een koffietje wou gaan drinken en een half uur later nog eens terugkomen? Ik dronk geen koffietje maar maakte gebruik van facebook om eventjes te ventileren. Gesterkt door enkele deugddoende reacties van mijn facebookvrienden keerde ik een half uur later terug naar de incheckbalie. Ik zou mijn huid duur verkopen: voor een compensatie van 400 euro!

Het was niet nodig want ik kreeg het verlossende bericht dat er toch nog een plaatsje vrij was op de vlucht die vertrok om 11u40. Indien ik direct door de veiligheidscontrole ging zou ik nog net op tijd aan boord kunnen gaan. Ik kreeg stoel 1E. Zo gebeurde het dus dat ik niet alleen extra beenruimte kreeg, maar ook een warme maaltijd, meerdere drankjes en diverse versnaperingen. Dat alles zonder meerkost! Tegen de tijd dat mijn oorspronkelijke vlucht zou opstijgen landde ik op Zaventem. Via het diabolo netwerk met de trein naar het Waasland en veel vroeger dan verwacht kwam ik op mijn bestemming. 

Zou ik nu nog tijd en energie steken in het uitzoeken wat er nu precies aan de hand was met de verdwenen vlucht? Zou ik misschien een opsporingsbericht verspreiden? Misschien volgende week want nu ga ik eerst genieten van de Belgische lente. Ik weet hoe kort die kan zijn.

Langzaam maar zeker kruipt de lente hier dichterbij. De temperatuur begint wat te stijgen en af en toe zit er al eens een wolkenloze dag tussen. Struiken en planten staan te popelen om aan het bloeiseizoen te beginnen. Een van onze geraniums showt fier als een ... geranium zijn eerste bloem van het jaar en er verschijnen zowaar bloemknopjes op onze enige sinaasappelboom. Zijn gebuur zou geen Citrus limonia zijn mocht hijzelf er niet nog steeds zuur kijkend naast staan. Zelfs de egeltjes in het park wagen zich al af en toe aan een wandelingetje 's nachts. Hoe zou ik dan kunnen achterblijven?

Om het nieuwe seizoen in stijl te beginnen trok ik deze middag naar Alcoutim, een middeleeuws dorpje aan de Guadiana. Deze rivier vormt voor een stuk de natuurlijke grens tussen Portugal en Spanje. Dit weekend heeft daar het Festival do Contrabando plaats, het smokkelaarsfestival. Net zoals in alle grensstreken viel er ook tussen de beide delen van het Iberisch schiereiland geld te rapen door te smokkelen. In de regio staan nog restanten van windmolens wiens eigenaars maar liefst 4 beroepen combineerden. Ze waren actief als molenaar, visser, veerman en smokkelaar.

De bestuurders van de dorpjes Alcoutim (aan de Portugese oever) en Sanlucar de Guadiana (aan de Spaanse oever) slaan sinds vorig jaar de handen in elkaar en organiseren nu jaarlijks een driedaags festival. Publiekstrekker is een voetgangersbrug gemaakt uit een soort dikke legoblokken die op de rivier gelegd worden zodat men van Portugal naar Spanje kan wandelen. En vice versa uiteraard.

Met gepaste trots kan ik u meedelen dat ik vandaag op die grens mijn grens verlegde. U moet namelijk weten dat ik een vorm van watervrees heb. Zo duurde het bijvoorbeeld maanden voordat ik zonder klamme handjes met de auto over de autostradebrug tussen Ayamonte en Vila Real de Santo Antonio kon rijden. Met de fiets naast een kanaal peddelen is niets minder dan een marteling voor mij. Wel, vandaag stapte ik te voet een rivier over! En terug!

Om eerlijk te blijven moet ik toegeven dat ik toch meer genoot van de folkloristische attracties achteraf dan van mijn waterwandeling. Maar af en toe moet een mens eens uit zijn comfortzone durven treden nietwaar? Dat zal ik morgen dan weer niet moeten herhalen want naar de processie van Palmzondag gaan kijken schrikt me totaal niet af. HH. (heldhaftige Hubert). 

Steeds meer steden wensen het aantal toeristen te beperken. Vol is vol. Dat is de situatie in Venetië, Barcelona en andere steden die tot voor kort nog alles uit de kast haalden om toch maar aan de broodnodige inkomsten te geraken. Tijd om eens een boompje op te zetten over de situatie in Portugal.

Onder het motto 'beter voorkomen dan genezen' liggen er momenteel een aantal maatregelen in het Portugese parlement om de toeristische instroom binnen de perken te houden. Of volgende voorstellen het intussen gehaald hebben weet ik niet maar ze werden alvast ingediend. De lokale besturen krijgen de bevoegdheid om het aantal vakantiewoningen in hun woongebied te beperken tot 30 procent van de totale accomodatie in het gebied. De eigenaars van een Alojamento Local zullen die nog maximum 90 dagen per jaar mogen verhuren. Of het in de praktijk ook tot grote veranderingen zal leiden is maar de vraag. Ik heb de indruk dat men in 'Lisboa' graag grote beslissingen neemt die slechts jaren later in een afgeslankte versie in de praktijk gebracht worden.

Op het vakantiesalon van Brussel schitterde Portugal overigens door afwezigheid. Dat is natuurlijk ook een manier om geen extra toeristen te lokken. Door de Brexit zou het bovendien wel kunnen dat er minder Britten naar hier op vakantie komen. Ook de prijzen van het vastgoed en in de horeca trekken behoorlijk aan. Toch in de toeristische hotspots. Bij de lokale restaurantjes kan je nog steeds een dagschotel eten voor minder dan 10 euro, mij hoor je dus zeker niet klagen.

Van een overvloed aan toeristen is in deze abnormaal natte periode niets te merken in Tavira. Gisteren verkende ik 's avonds een restaurant dat door nieuwe uitbaters overgenomen werd. Ik was daar de enige klant. Volgend zestal moest aan mij hun boterham verdienen: de eigenares, de kok, de hulpkok, de afwasster, de garçon en een opdienster. Akkoord, ik ben een stevig boeferke als het moet, maar ook in dit geval luidt het gezegde: vol is vol. Met een omzet van 29 euro denk ik niet dat er een bonus af kon voor het personeel. De lente mag losbarsten in de Algarve. 

Vandaag is het exact 40 jaar geleden dat Claude François overleed. Jaren na zijn dood kreeg ik een band met hem. Nee, geen band van de soort die me vorige week van kop (-zorgen) tot teen (blaren) parten speelde. Ik heb het over een emotionele band. Dat vraagt om enige opheldering kan ik me zo inbeelden.

De droom om nadat ik pensioneerde meer zonnige streken op te gaan zoeken ontkiemde al heel wat jaren voor ik ook echt de stap zette. In de oorspronkelijke versie stond het zuiden van Frankrijk met stip op nummer een. Als tussenoplossing vonden we een vissershuisje aan het Lac des Herons in Ghyvelde, een piepklein gehucht aan de kust in Frans-Vlaanderen. Gedurende enkele jaren brachten we daar niet enkel onze vakanties maar ook zoveel als mogelijk ieder weekend door. Gelegenheid voldoende om te ervaren dat Frankrijk voor mij niet het land zou zijn waar ik optimaal van mijn oude dag zou kunnen genieten. Zelfs net over de grens werkte het Franse chauvinisme me mateloos op de zenuwen. Maar voor ik dat echt doorhad besefte ik wel vlug dat mijn kennis van de Franse taal een flinke poetsbeurt kon gebruiken.

Mijn keuze viel op een avondcursus bij de LBC in Sint-Niklaas. Een voortreffelijke keuze zo bleek later. De mix tussen inspanning en ontspanning was optimaal en tussen de klasgenoten ontstond vrij vlug een vriendschap die zelfs tot vandaag toe nog bestaat. Ik weet trouwens dat een aantal onder hen deze blog volgt, waarvoor een dikke merci bien! De sfeer was dus uitstekend en onder impuls van onze gedreven docente maakten we af en toe een culturele uitstap. Voor een Franse avond trokken we naar de Roma in Borgerhout. Eerst de voorstelling van de film Cloclo van Florent-Emilio Siri, vervolgens een wandelbuffet met stokbrood, wijn en kaas, om af te sluiten met een optreden van Eddy et les vedettes. Het repertoire van Claude François was prominent aanwezig en er was volop gelegenheid om een dansje te plaatsen.

Het is daar dat mijn band met deze zanger ontstaan is. Ook al zijn we tegenpolen. Claude François was een mooie gast, ikzelf ben dat iets minder. Hij had aan elke vinger tien vrouwen. Ik ben al blij dat ik tien vingers heb. Hij had een goede stem, de mijne telt enkel een beetje mee in het stemhokje. We hadden maar een ding gemeen: de combinatie van onhandigheid en een gebrek aan kennis van elektriciteit. Maar tijdens die magische avond in de Roma mocht ik me even zijn evenbeeld voelen. Ik danste met mooie vrouwen dat de stukken er af vlogen. Gelukkig maar figuurlijk. 

Voor vanavond ligt mijn dvd van de Cloclo film al klaar. Ik zal ongetwijfeld weer aan jullie terugdenken, mijn lieve Claudettes.

Met zo'n titel zal het aantal bloglezers weer pieken. Maar wie de moeite doet om verder te lezen zal begrijpen dat het niet enkel uit sensatiezucht is dat ik hem koos.

Lieve weet haar periode dat ze in België verblijft wel uit te kiezen. De zon voelt zich beledigd door haar vertrek en laat zich nog nauwelijks zien. Bovendien heeft het hier de voorbije week al iedere dag geregend en niet zo'n klein beetje. Zou dat door het uurverschil komen dat de aprilse grillen hier al begin maart passeren? Voor moeder natuur en de waterreservoirs in de Algarve is het water meer dan welkom. Ook de bombeiros kunnen wel wat extra hulp gebruiken want tot de dag voor de regenperiode begon woedden er nog talloze brandjes in het land. 

Zoals gezegd: het is geen weer om een hond door te jagen. Amor en Flacco zijn 3 keer per dag de uitzondering op dit gezegde. Dus heb ik maar van de nood een deugd gemaakt en ben ik gestart met het schrijven van mijn boek. Ik beloof het al jaren maar nu is het menens. Mijn leven als bediende in de financiële sector komt op papier. Ik weet dat daar niemand op zit te wachten maar er zit een dubbele portie eigenbelang achter. Mocht ik hoogbejaard en vergeetachtig worden dan kan ik me tenminste laten voorlezen hoe mijn beroepsleven was. Ten tweede is het de prestatie die ik vooraf moet leveren wil ik toestemming krijgen om volgend jaar de Route 66 onveilig te gaan maken. Met een discipline die me zelf verbaast sluit ik me sinds 1 maart dagelijks een halve dag van de buitenwereld af: de gsm en het internet staan uit en in plaats van naar de radio luister ik naar cd's met rustgevende muziek. Goed begonnen is half gewonnen. Nu nog volhouden, want een periode van 46 jaar schrijf je niet in een paar uurtjes neer.

Deze morgen scheen de zon te schijnen. Wat een verrassing. Ik kon het zo slecht geloven dat ik controleerde met mijn weerapp of het geen fata morgana was. Nee hoor: vandaag zou het tot 16 uur droog blijven. Die buitenkans kon ik niet onbenut laten! Ik draaide mijn dagplanning om: in de plaats van deze morgen zou ik in de namiddag schrijven.

Tijd voor een deugddoend fietstochtje! Het was een tijdje geleden dus ik zou rustig beginnen. Maar de benen waren fantastiesj. Dat is geen tikfout maar ik voelde me zo goed als Tiesj Benoot gisteren in de Strade Bianche. Ik leek wel over de paadjes te vliegen. Had dat maar waar geweest. Dan was ik niet in een plas gereden die een stuk dieper bleek dan ik dacht. Mijn achterband was het niet eens met die harde confrontatie en gaf er de brui aan. Lek gereden! Mijn eerste keer sinds ik in de Algarve woon. Mijn eerste keer op zowat 1.000 km die ik hier al fietste. Dat is drie maal dwars door België. Het moest er eens van komen. Of ik een reparatiesetje mee had? Wie me een beetje kent beseft dat zoiets geen meerwaarde heeft bij mij. De kans is groter dat ik mijn vingers aaneen plak dan dat ik een band hersteld krijg.

Ik had toen het plas-tijd was een uur gefietst. Volgens mijn gps was de kortste weg naar huis 10,6 kilometer. Na een wandeling van bijna 2 uur was ik er. Het is waar wat men zegt: de eerste keer vergeet je meestal niet.

En nu: rust! Mijn weerapp werkt fantastisch. Het water valt opnieuw met bakken uit de hemel. Nog een hele week?    

Onbewust zoekend naar een remedie tegen de winter blues waarover ik het vorige keer had, kwam ik een artikeltje op het internet tegen waarin maar liefst 20 zaken opgenoemd werden die een mens gelukkig kunnen maken.

Ik zou er zelf een aantal andere geluksbrengers bijplaatsen maar ik kan zeker beamen dat in de volgende paragraaf alvast 10 dingen terug te vinden zijn die me meestal een goed gevoel geven. Ze maken bovendien deel uit van mijn dagdagelijkse leven hier in het zuiden.

Deze morgen stelde ik mezelf als doel (*)  om vandaag dit blogje te schrijven. Nadien zal het tijd zijn voor een broodje tonijn (*) waarna een zonnebadje (*) zal volgen met een leuk muziekje (*) op de achtergrond. Na die middagrust zal het tijd zijn voor een fietstochtje en een wandelingetje (*) met de hond. Of er nog een warm badje (*) inzit hangt af van de tijd die ik doorbreng met het spelen van een computerspelletje (*). Dankbaar voor zoveel geluk zal ik daarna Lieve omhelzen (*) met een gelukzalige lach (*) op mijn gezicht en zal ik wellicht met haar een stukje chocolade (*) delen. 

Een overzicht van de dingen die volgens het artikel het gelukshormoon stimuleren:  een zonnebad nemen, muziek beluisteren, sporten, iemand omhelzen, zoenen of een knuffel geven, lachen, vitamine B6 eten, jezelf doelen stellen, een warm bad nemen, chocolade eten, computerspelletje spelen.

Maar wat me nog het meest gelukkig maakt is dat ons Jellien vandaag een vlucht boekte zodat ze in de maand mei hier zal zijn op mijn verjaardag. Ik heb alvast een prachtig verjaardagsgeschenk beet.