De berichtgeving in de media geven een idee van de omvang van de catastrofe die zich voltrekt in de wijde omgeving van Monchique. Rampen zoals er dertien in een dozijn het nieuws halen maar die meer onder je vel kruipen als er mensen bij betrokken zijn waar je een gezicht op kunt plakken. Soms kunnen geluk en tegenspoed wel heel dicht bij elkaar liggen. Enkele dagen vroeger nog een paradijselijke reportage in 'Met 4 in bed' en gisteren dan de pakkende beelden van de verwoeste B&B in het VRT nieuws. Een geluk bij een ongeluk is de actuele naamsbekendheid van de betrokkenen wat het op gang komen van hulp- en solidariteitsacties iets gemakkelijker maakt. De plaatselijke 'juans com a tampa' die eveneens hun hebben en houden in rook zagen opgaan zullen nauwelijks of helemaal niet op hulp kunnen rekenen vrees ik. Zoals altijd zal de schuldvraag complex en uiteindelijk onopgelost blijven. Wat niet wil zeggen dat ik niet volledig achter de initiatieven sta die deze mensen concreet en rechtstreeks kunnen helpen. Hoe korter de hulplijn hoe beter de controle mogelijk is of de gegeven hulp wel degelijk terechtkomt waar het hoort. Maar hiermee was de slecht-nieuws kous van zondag bijlange nog niet af. 

Gisterenochtend vernam ik dat een oud-collega zondag plotseling overleden is, 's namiddags las ik het overlijdensbericht van een andere. Met de ene werkte ik samen aan het begin van mijn loopbaan, met de andere werkte ik in dezelfde regio toen ik met pensioen ging. Ik ben fier dat ik deze twee mensen heb mogen kennen. Ik ben bedroefd dat ik dit nooit persoonlijk tegen hen gezegd heb. 

Totaal niet in verhouding tot de vorige paragrafen gebeurde zondagmiddag dan ook nog het volgende. De deurbel haalde me uit mijn schoonheidsslaapje en het vriendje van mijn overbuurmeisje vroeg of de auto voor de deur van mij was. Deze jeugdige chauffeur was met zijn R4'tje verkeerd uit de bocht gekomen en had heel de zijkant van mijn Toyota gestreeld. Ik hoop dat hij zijn lief iets zachter behandeld want de schade is aanzienlijk. Maar daar waar hij wellicht een scène van formaat verwachtte, bedankte ik hem voor zijn eerlijkheid. De schade wordt nu namelijk door de verzekering gedragen en de afhandeling zou vlotjes moeten verlopen. Dat is tenminste mijn verwachting. Je merkt dat ik ondanks alles het glas nog steeds halfvol blijf zien. 

Na zo'n weekend ben ik me er wel wat beter van bewust dat het glas zelf steeds kleiner wordt.   

Volleybalclub Asterix Kieldrecht organiseert al sinds jaar en dag iedere zomer een groot tornooi met deelnemers uit binnen- en buitenland. Traditioneel staat daar ook een 'avondje internationaal' op het programma: een feestje zonder grenzen. Letterlijk en meestal ook figuurlijk. Aan die letterlijke betekenis dacht ik gisteren omdat ik me realiseerde hoe ik de voorbije jaren evolueerde. Ik was het prototype van iemand die geboren en getogen werd onder een Vlaamse kerktoren en die daar zelfs tot na zijn dood ook zou blijven. Al liggen de begraafplaatsen tegenwoordig aan de rand van de stad en verkies ik mijn tijdelijk verblijf hier op de wereld af te sluiten met een ultieme reis, gedragen door de wind. Bij de zoektocht naar een eigen woning kon ik het in de jaren 90 zelfs niet over mijn hart krijgen om iets te kopen dat niet in mijn geboortestad lag. 

Een mens kan veranderen. Nu woon ik meer dan 2.000 kilometer van mijn geboorteplaats en heb ik Portugese, Franse, Britse en Angolese buren. Vrijdag had ik het genoegen om de langste maansverduistering van de eeuw te bewonderen tijdens het 'Full Moon Summer Ball' in de Escola de Hotelaria e Turismo do Algarve in Faro. De meer dan 100 aanwezigen zaten verdeeld aan ronde tafels van acht. Mijn tafelgenoten waren afkomstig uit Engeland, Duitsland, Nederland en .... Zuid-Afrika. De voertaal was Engels maar op mijn vraag wilde de Zuid-Afrikaanse dame met veel plezier nog even haar moedertaal laten horen. Ze had ook geen moeite om mijn Vlaams te 'verstoan'. Zulke ontmoetingen doen me steeds opnieuw echt deugd. Het boeit me geweldig om naar het parcours te luisteren dat mensen in de loop van hun leven aflegden. Saaie mussen zijn zeldzaam in de Algarve, de wereld is er één groot dorp.

Woensdag genoot ik van het optreden van de Israëlische zangeres Noa, gisteravond was het de Kaapverdische Nancy Vieira  die me met haar stem gelukkig maakte. Vanavond hervat de cinéclub van Tavira de reeks openluchtvoorstellingen met films uit alle hoeken van de wereld. Een mens zou nog vergeten wat een kerktoren is. Al goed dat er daar in Tavira nog zoveel van zijn.

Toch verloochen ik mijn roots niet hoor! Volgende week woensdag zal het zelfs een echte Vlaamse dag worden. Eerst mag ik vrienden uit België een stukje Tavira laten ontdekken en 's avonds zit ik samen met enkele andere Vlamingen aan tafel in een restaurant met Vlaamse uitbaters. Het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. Intussen zoekt Lieve vlijtig naar bestemmingen uit ons werelddorp die we graag nog willen bezoeken. Nu het nog kan.         

De titel van dit stukje geeft weer hoe de inhoud van mijn blogje er voortaan had kunnen uitzien. Een typisch Braems verhaal dat ik jullie niet wil onthouden. Hier gaan we.

Zowat drie jaar geleden kocht ik in de plaatselijke supermarkt twee ligbedden. Vandaag zou ik me hiervoor diep schamen want ze zijn in plastiek en mochten ze ooit in de oceaan terechtkomen ... ik mag er niet aan denken. Maar toen was er - in de media tenminste - nog geen vuiltje aan de lucht of in de zee en ik betaalde er de volle 21 euro per stuk voor. Er waren er ook voor een euro minder maar die waren wit van kleur. Ik dacht aan de weerspiegeling van de zuiderse zon op dat witte plastiek en besloot letterlijk op geen euro te kijken en voor de dure groene uitvoering te gaan. 

Vanaf dat moment staan er dus 2 ligbedden in de tuin en ik moet zeggen dat ze goed werk leverden. Tenminste, tot ik me onlangs nogal enthousiast liet neerploffen en een onrustbarend geluid hoorde. Een strategisch heel belangrijk geplaatste strook had het begeven. Dat was geen probleem tot ik me even later als goede ezel een tweede keer onzacht neervleide op de andere zetel. Ik leerde direct dat plastiek consequenter is dan de meeste politiekers: het knakkend geluid klonk intussen vertrouwd, het resultaat was identiek. 

De collega's van de gesneuvelde modellen waren ook nu nog verkrijgbaar maar kostten 26 euro. Dus wie veronderstelt dat het leven in Portugal niet duurder wordt heeft het verkeerd voor. Vermits ik me in de lente al liet verleiden tot de aankoop van 2 stijlvollere houten (!) ligbanken werden de oudgedienden aan de kant geschoven. U kent dat beeld wel uit het bedrijfsleven.

Maar zelfs een tuinmeubel mag zich volgens mij niet levenslang in de werkloosheid nestelen. Handige Hubert zou dat eens oplossen! Ik kocht een tubetje secondenlijm, geschikt voor plastiek. Op de verpakking stond een man die met zijn voeten aan het plafond gelijmd was en dat nog prettig vond ook! Dat was exact wat mijn zetels met een gespleten persoonlijkheid nodig hadden. Ik vond het natuurlijk niet nodig om een paar wegwerphandschoenen aan te doen - al had ik er wel in huis - en ik slaagde er in om 2 losse onderdelen aan elkaar te bevestigen. Jammer genoeg waren het mijn wijsvinger en mijn middenvinger. Met enige moeite kon ik de schade beperken tot enkele afbladderende stukjes huid en bracht ik de lijm daarna wel op de juiste plaatsen aan. 

Deze morgen controleerde ik het resultaat. Een lichte druk van mijn hand volstond al om duidelijk te maken dat mijn zetels liever werkloos bleven. Volgende week krijgen ze eeuwige rust via het plaatselijke containerpark. Ik hoop dat ze niet in zee gekieperd worden.  

Oef! Het laatste fluitsignaal in een wedstrijd van de Rode Duivels op het WK 2018 is voorbij. Het resultaat was goed, de Belgen hebben zich vermaakt, de superlatieven zullen weer hun weg vinden in de media. Ik heb de voorbije weken dikwijls aan het boek 'De hongerspelen' en aan het 'brood en spelen' uit het Romeinse rijk gedacht. Het is gek hoe een spelletje zoveel mensen tijdelijk zo in de ban kan krijgen. Boeken zoals die over de donuteconomie door Kate Raworth interesseren de massa echter geen fluit. Deze morgen dacht ik nog om de match van deze middag te gaan bekijken in een van de Engelse pubs hier. Maar dan herinnerde ik me hoe het de naiveling - of was het een provocateur? - verging die vorige week na de nederlaag van de duivels met een Franse vlag langs de markt van Sint-Niklaas passeerde. Ik heb me dan toch maar thuis in de zetel genesteld.  

Morgen volgt waarschijnlijk nog een ongeziene uitbarsting van collectieve supportersgekte in Brussel en maandag gaat iedereen weer over tot de orde van de dag. In Portugal werd die orde van de dag eigenlijk nauwelijks verstoord door koning voetbal. Zodra keizer Cristiano Ronaldo uit het tornooi verdween, was het toerisme opnieuw het gesprek van de dag bij de mensen die er hun dagelijks brood(je) mee moeten verdienen. Het is hier duidelijk te merken dat landen zoals Tunesië, Griekenland en Egypte met dumpingprijzen opnieuw hun deel van de toeristenkoek aan het heroveren zijn. Bij de restaurants die het wel goed doen hebben vele het moeilijk om aan loyale medewerkers te geraken, het personeelsverloop is enorm. Maar er zijn nog zekerheden: het zonnetje heeft zich opnieuw boven de Algarve genesteld en is duidelijk niet van plan om zich de komende maanden te laten wegjagen.  

Over de zon gesproken: tijdens de drie weken die ik pas in België doorbracht heb ik geen druppel regen gezien! Wat mij meteen ook duidelijk maakte dat het niet enkel het zuiderse klimaat is dat me zo bevalt in de Algarve. Zelfs in het zonnetje en met een succesvol nationaal voetbalelftal gaat men in Vlaanderen niet fluitend door het leven. Nu is het weer te droog en te warm of wordt iemands lievelingsspeler op de bank of op de verkeerde positie op het veld geplaatst. Zelfs over de komst van een tweede naaktstrandje aan de Belgische kust ontstaat er ophef. Op Ilha de Tavira liggen naturisten ongestoord discreet op enkele honderden meters van de commerciële strook, hun naakte lichamen enkel bedekt met de mantel der verdraagzaamheid. Een fluitje van een cent. Al meen ik gezien te hebben dat er ook wel exemplaren van een halve euro tussen bengelden. Maar dat kan even goed aan mijn nieuwe bril liggen.    

Mag ik me even voorstellen? Wally is mijn naam. Een goed half jaar geleden werd ik geboren en de mevrouw van het huis waar ik ter wereld kwam was op de hoogte dat ik een actieve reiziger zou worden. Ze liet me dan ook van bij het begin diverse taalcursussen beluisteren zodat ik nu al meerdere talen begrijp en blaf. Vandaar dat ik jullie mijn reisverhaal van gisteren in geur en kleur kan vertellen. Met dank aan mijn baasje voor het typwerk.

Om half zeven Portugese tijd liet het vrouwtje me al uit. Zelfs voor mij was dat heel vroeg en ik voelde aan dat het een lange dag zou worden. Kwart na zeven bracht een vriendelijke man ons met de taxi naar de luchthaven van Faro. Daar kon ik nog eens de pootjes strekken en had ik veel succes bij de andere reizigers. De dame van de balie waar de bagage ingecheckt wordt vroeg welk geslacht ik had. Het nut van die vraag begreep mijn baasje niet. Het was omdat ze er op letten dat ze bij de dieren die in de cabine meereizen voldoende afstand behouden tussen honden en katten, dat is logisch, maar ook tussen reutjes en teefjes. Kijk, dat vind ik nu niet eerlijk: mijn baasje mocht namelijk wel naast een Braziliaanse ... schoonheid zitten. Waarvoor dat stel airbags diende dat ze meedroeg gaat mijn hondenverstandje te boven, maar baasje vond dat precies wel leuk om te zien. O ja, bij de veiligheidscontrole heeft het personeel nog tegen elkaar gegrapt of ze gezien mijn kleur mijn pootjes niet zouden testen op drugs. Nog zo een en ik laat mijn bruine vacht in het grijs zetten!  De vlucht verliep vlekkeloos en zowel het vrouwtje als ikzelf sliepen bijna heel de tijd. Ik denk dat baasje, die aan het raam zat, vooral van het prachtige landschap, buiten en binnen, genoot. Er waren amper wolken- of andere sluiers die het uitzicht verhinderden. 

In Eindhoven konden we direct de bus van de luchthaven naar het treinstation nemen en daar kon ik nog eventjes een plasje doen voor we op de trein naar Antwerpen stapten. De baasjes hadden nauwelijks tijd om een broodje en een koffietje te kopen op het perron! Ook in Berchem was er aansluiting met een trein naar Sint-Niklaas. Bovendien hadden we overal een zitplaats en reden alle treinen stipt op tijd. Wat had baasje dan gezegd over ik-weet-niet-hoeveel stakingsdagen bij het spoor? Hij zal weer eens te vroeg bezorgd geweest zijn. Ik kan hem nog veel leren. 

Nog een grappig weetje. Als je een tienbeurtenkaart van de lijn wil gebruiken is de procedure anders op de tram dan op de bus. Op de tram steek je de kaart in de machine en is Kees klaar. In dit geval ook Hubert. Op de bus moet de chauffeur blijkbaar ook nog iets doen om de kaart te ontwaarden. Baasje wist dat niet en dat zorgde bij de al opgefokte chauffeur bijna voor een crisismomentje. Na de uitschakeling van zijn land van herkomst op de wereldbeker voetbal nu dit er nog bij, ik begrijp hem. Maar Shih Tzu's hebben dan ook meer empathie dan de meeste mensen. 

Na een reis van 9 uren lag ik terug in mijn Belgisch nestje. We hebben alle drie goed geslapen en nu is het de hoogste tijd om mijn snuffelgazet te gaan lezen in het park. Tot later nog wel eens. 

Natte likjes, Wally.

In het interludium tussen de voorbije weken met toffe gasten en de komende periode waarin we nog eens onze vinger aan de Vlaamse pols gaan houden is het eindelijk zomer geworden in de Algarve. Wakker worden met buiten een staalblauwe hemel en een zonnebril opzetten voor de ochtendwandeling met de hondjes: het was een tijdje geleden. En voor het eerst dit jaar moest de airco 's avonds voor wat bijkomende afkoeling zorgen.  

'Rusten' is een werkwoord. Ik mag dus zonder blozen schrijven dat ik de voorbije week hard gewerkt heb. Mijn kleurtje bewijst intussen dat de uitdrukking 'rust roest' veel waarheid bevat. Maar wie beweert dat een man niet kan multitasken moet ik tegenspreken. Ik kan terzelfder tijd zonnen, een boek lezen, naar muziek luisteren én van een drankje genieten. Ik heb een licht vermoeden dat de hoge levensverwachting van de gepassioneerd gepensioneerde inwoners van Portugal niet uitsluitend door de consumptie van sardientjes en olijfolie komt. 

Het bovenstaande betekent niet dat het begrip 'stress' mij volledig onbekend geworden is. De namiddag dat onze dochter in Gent haar bachelorproef aan het verdedigen was gierden de zenuwen me door mijn keel. Tot op het moment dat haar verlossende telefoontje kwam dat ze geslaagd was. Binnenkort dus weer de hoogste tijd voor een feestje! De media mogen de discussie stoppen over wie echt de titel verdient. Dé G.O.A.T. is noch Ronaldo, noch Messi maar Jellien. En als het dan toch ook een mannelijk wezen mag zijn: we hebben nog een verzameling zonen lopen die eveneens recht hebben op die titel.

Voor de volledigheid en in alle eerlijkheid nog dit. Lieve leek niet zo gelukkig toen ik haar enthousiast de geit van mijn leven noemde. Dan wil je al eens een compliment geven.   

Uiteraard zal ik nooit een Portugees worden. Dat is trouwens niet de bedoeling en ook onmogelijk maar wie bij de hond slaapt krijgt vlooien en ik betrap mezelf erop dat ik onbewust toch al sommige gewoontes van hen overgenomen heb. Voor alle duidelijkheid: geen vlooien want onze viervoeters worden uitstekend verzorgd. Dat moet ik er absoluut bijschrijven van Amor, Flacco en Wally, die trouwens al mooi bruin is. 

Mijn persoonlijke thermostaat staat scherper afgesteld dan toen ik in Vlaanderen woonde. Kort na mijn aankomst hier begin 2016 begreep ik niet dat zodra de temperatuur onder de 25 graden daalt, de Portugezen een trui aantrekken. Nu zat ik de voorbije dagen 's avonds zelf onder een fleece dekentje naar TV te kijken. Niet voor de gezelligheid maar omdat ik het echt koud had. Toch was de kamertemperatuur zeker niet beneden de 20 graden. 

Ook in woorden en daden ben ik aan het 'verportugezen'. Tenzij ik er echt op let heb ik het over 'ik en mijn vrouw' en niet zoals in Vlaanderen gebruikelijk is over 'mijn vrouw en ik'. Het eerst voor mezelf koffie uitschenken en daarna pas voor de andere aanwezigen hoort thuis in dezelfde categorie. En ook het beantwoorden van een vraag of een verzoek met een diepe zucht is een gewoonte geworden. Al kon ik dat vroeger op een blauwe maandag misschien ook wel al.  

Hiermee zijn de mensen verwittigd die ik over enkele weken ga ontmoeten in België: ik krijg stilaan een zuiders korstje en dat komt niet door aan te branden in de zon want die laat het hier dit jaar tot nu toe behoorlijk afweten. Het weer is hier zo instabiel als de president van de Verenigde Staten. Mocht deze blog voortaan niet meer verschijnen dan is het bewezen dat de FBI meeleest. 

Gelukkig kon Casa Carpe Diem zich deze maand meer dan verwarmen aan een reeks deugddoende bezoekjes. Dat het allemaal vrouwen waren die neerstreken was zuiver toevallig. Dat ik het stuk voor stuk toffe madammen vond was dat wellicht niet. De toeristische gids in mij zette dan ook zijn beste beentje voor. Ook op de plaatsen die ik al ontelbare keren bezocht in en rond Tavira genoot ik opnieuw van de schoonheid van deze streek. Ik prijs me gelukkig dat ik die schoonheid af en toe mag delen met prachtige mensen uit mijn familie en kennissenkring. 

Belangrijke mededeling voor de schoonheden die nog niet op bezoek kwamen: kom maar af, maar liefst niet allemaal tegelijk en gelieve niet zo lang te blijven als de Moren die ooit Portugal veroverden. Het is niet omdat ik me nog jong voel dat ik het ook nog ben. 

Deze week waren we blij met de komst van enkele jeugdige en joviale bezoekers. Uit de beginletters van deze alliteratie weten de ervaren lezers van deze blog al dat Jellien er nog steeds bij was. En omdat de boog ook tijdens het studeren niet altijd gespannen kan staan trokken we er donderdag, de voorlaatste dag van haar blokbezoek, nog eens op uit. We maakten er maar ineens een daguitstap van. Met dank aan de steun van onze Schotse overbuur die zo goed was onze honden tijdens onze afwezigheid enkele malen uit te laten voor hun broodnodige boodschapjes. Beter een goede buur dan een verre vriend. 

Er stond een boottocht op de Guadianarivier op het agenda. Deze rivier vormt over een grote afstand de natuurlijke grens tussen Portugal en Spanje. Een tip voor toekomstige bezoekers van de oostelijke Algarve: onder de benaming NiMa Montegordo kan je via facebook in contact komen met de organisatoren die, naast deze riviercruise, ook nog andere uitstekende evenementen aanbieden. 

Het programma zag er als volgt uit. Om 10 uur gingen we in de haven van Vila Real aan boord van een rivierschip. We vaarden een dertigtal kilometer stroomopwaarts tot aan het plaatsje Foz de Odeleite. Daar kregen de natuurliefhebbers een wandeling onder leiding van een gids aangeboden terwijl de anderen alvast een aperitiefje konden drinken aan de rand van het zwembad van de Quinta do Rio. 

Het middagmaal dat volgde was een prachtig voorbeeld van het mediterraan dieet. Niet enkel de gezonde voeding maar meer nog de omstandigheden eromheen vormen de basis hiervan. Men neemt immers ruim de tijd om te eten, stress en wifi zijn ver weg en men geniet volop van het zuiderse klimaat en het contact met vrienden en familie. Tijdens de maaltijd hoorden we traditionele Portugese liederen en lifemuziek. Alles wat we verorberden was in de directe omgeving geteeld of gekweekt. De spelregels aan de grote houten tafels waren eenvoudig: was er van iets tekort dan volstond het om de schaal of het deksel van de pot omhoog te houden en enkele seconden later werd het ontbrekende aangevuld. De maaltijd werd afgesloten met een onvergetelijke samenzang waaraan alle medewerkers zonder onderscheid van rang of functie enthousiast deelnamen. Van collegialiteit en arbeidsvreugde gesproken. Ook wij zongen mee uit - minstens een - volle borst.  

Op de terugtocht naar Vila Real genoten we op het dek verder van het zonnetje en de prachtige natuur en eenmaal terug in Tavira volgde dan 's avonds nog een fadoconcert. 

Na een formidabele dag vol vitamientjes C (uit gele, orange en fuchiakleurige vruchten), D (uit de zon) en E (uit de olijfolie) en omringd door toffe en mooie mensen voelde ik me volmaakt gelukkig.   

Donderdag trokken Lieve en ik naar de Adega do Cantor in Guia, de wijngaard van sir Cliff Richard. Sinds enkele jaren organiseert hij daar een keer per jaar een 'singalong and signing' sessie. Belangstellenden kunnen een kort optreden bijwonen, meezingen met de hits en nadien individueel met de zanger op de foto gaan en een fles wijn in ontvangst nemen. Ik moet toegeven dat ik onder de indruk was. Maar liefst 1.400 aanwezigen woonden het evenement bij en het kostte sir Cliff bijna drie uur om met iedereen op de foto te gaan. Het ging er strak georganiseerd aan toe en uiteraard was er geen tijd voor een babbeltje of een extra handtekening. De overwegend Britse aanwezigen gaven meermaals een knap staaltje geduldig-in-de-rij-staan ten beste: bij het betreden van het domein, bij het aanschuiven voor de fotosessie, aan de schaarse toiletten en voor het in ontvangst nemen van de fles wijn. Gelukkig ontmoetten we daar ook enkele Vlaamse vrienden zodat we de wachttijden gezellig babbelend konden doorbrengen.

Vandaag zet ik de eerste schuchtere stapjes op mijn persoonlijke Route 66. Ik wil het lot niet tarten maar durf hier toch schrijven dat ik mezelf eigenlijk eerder zie als iemand van twee keer 33. Ge hebt gelijk: ik ben niet objectief en ons shih-zhu pupje denkt ook dat hij even groot is als onze golden retriever... tot hij een kwak van zijne staart tegen zijn oren krijgt. Maar ik kan me er maar goed bij voelen nietwaar? 

Trouwens: al ben ik niet meer piep (-jong), stok (-oud) ben ik toch ook nog niet. In vergelijking met enkele van mijn favoriete zangers ben ik zelfs nog een jonkie te noemen. Rob de Nijs, Adamo en Boudewijn de Groot zijn respectievelijk van bouwjaar 1942, 1943 en 1944 en Sir Cliff kwam al in 1940 op de wereld. Toen ik hem 'The young ones' hoorde zingen voelde ik me dan ook nog aangesproken. Vanavond eten we op restaurant. Ik ga um prato de folhas verdes bestellen. Lekker!

Telkens Jellien op bezoek komt brengt ze de energie mee om een voor haar, maar meestal ook voor mezelf, nog onbekend stukje Portugal te gaan verkennen.

Gisteren trokken we naar het meest westelijke gedeelte van de Algarve, zo een 150 kilometer van Tavira. Het gebruik van de A22 is relatief duur en uiteraard kan je ook overal geraken zonder tolwegen te gebruiken. De beruchte N125 is echter in zo'n slechte staat en het is er zo druk dat ik er wel wat centjes voor over heb om comfortabel en ontspannen te rijden. De tijdwinst, meer dan 1 uur per traject, is op zo'n daguitstap uiteraard ook leuk meegenomen. Voor een Portugese arbeider met een maandloon van rond de 600 euro is het pendelen over de tolweg financieel niet zo evident.

Ons eerste doelwit: Aljezur. Het is gesticht door de Moren in de 12° en de 13° eeuw, de Portugezen heroverden het in 1249. Het is dus een plaats met een lange geschiedenis en de stad is tot op vandaag verdeeld in twee delen: Aljezur en Igreja Nova. De bezienswaardigheden liggen bijna allemaal in het oude gedeelte, aan de voet van het kasteel. Door deze informatie uit de toeristische gids '100% Algarve' waren we voldoende getriggerd om daar eens te gaan kijken.

Ook nu weer liet mijn Portugese parkeer bewaarengel me niet in de steek en vonden we probleemloos een plaatsje dicht tegen het oude centrum. Een klein centrum, maar toch voldoende groot voor een toeristisch infokantoortje. Bleek het gisteren de dag van het museum te zijn en we konden alles gratis bezoeken. We kregen een plannetje mee en gingen op stap. Niet vermeld op het plannetje en totaal niet verwacht was het eerste dat we opmerkten een vegetarische bistro. De dag kon voor Jellien al niet meer stuk. Maar eerst zouden we onze culturele honger stillen. Het gemeentelijke museum was klein maar knap en inclusief een dito vrouwelijke gids. Het bezoeken van de kerk vergde het volgen van een Portugese procedure. Bezoekers dienden zich aan te melden bij de vrouw die een ander klein museum, naast de kerk, open hield. Op verzoek zou zij dan de kerkdeur van het slot doen. Helaas, net nu was ze toch de sleutel vergeten zeker! Of we na de middagpauze konden terugkomen? Nee dank u.

Op naar het kasteel dan maar. Letterlijk. De vrouw uit het eerste museum had ons gerustgesteld: het kasteel was permanent geopend voor bezoekers. We begrepen na onze beklimming direct vanwaar die ruime openingsuren kwamen. Het kasteel was een zodanige ruïne dat er van een toegangspoort totaal geen sprake meer was. Enkel een paar stukken buitenmuur en een vlaggenmast met de nationale vlag getuigden van de ver vervlogen glorietijden. Maar de topfotografe die mijn dochter toch wel is liet het niet aan haar hart komen en kon zich volop uitleven.

Tijd dan om naar ons knorrende magen te luisteren. Ik moet toegeven: de vegetarische maaltijd die ze in de gerestaureerde molen opdienden was de lekkerste die ik ooit at. Het unieke interieur, de vriendelijke bediening en de democratische prijzen maakten van onze onverwachte kennismaking met Mo's vegetarian Bistro een succes.

Natuurlijk ging het na de maaltijd richting kust. In onze Vlaamse hersenen staat het woord kust gelijk aan vlak. In Portugal rijdt men tot de allerlaatste meters berg(je) op en af om dan steil naar beneden te rijden en op een van de vele kleine strandjes terecht te komen. Ik vertelde hier eerder al dat ik totaal geen fan ben van kronkelige wegen langs ravijnen en ook nu weer sloeg de schrik toe. Maar we bereikten toch Praia de Monte Clérigo. Het deed me denken aan Bray-dunes in Noord-Frankrijk: ook een vergane glorie. Om af te ronden nog een kort bezoekje aan Praia da Arrifana, geliefde plaats bij surfers, en we reden probleemloos terug naar Tavira waar twee kwispelende staarten weeral blij waren dat we terug waren.