Na de enorm vermoeiende vorige week is het niet meer dan normaal dat het woord 'rusten' belangrijk was deze week. Het is ook niet verwonderlijk dat er door de combinatie van stress en vermoeidheid fysieke kwaaltjes opduiken of erger worden. Zo kamp ik al enkele weken met een duizelig gevoel dat af en toe komt opzetten. Volgens de Belgische huisarts een gevolg van het verschuiven van enkele kristallen in mijn oor wat een impact heeft op het evenwichtsgevoel.

Omdat dit vorig weekend van kwaad naar erger leek te gaan hebben we ineens maar de Portugese gezondheidszorg getest. Op zondagnamiddag nota bene!

Stap 1: bezoek aan een medische post op 200 meter van ons huis. Dat bleek een privékliniek te zijn waar we wel konden geholpen worden door de aanwezige arts maar tegen betaling van 75 euro. De vriendelijke verpleegster aan het onthaal stelde ons voor om naar het Centro de Saude aan de andere kant van Tavira te gaan. Daar zouden we ook - en goedkoper - kunnen geholpen worden.

Stap 2: naar het Centro de Saude. Een grote kliniek maar geen andere patiënten te bekennen. Bij het onthaal werd de europese verzekeringskaart en mijn identiteitskaart gevraagd en eens alles correct ingetikt en gecopieerd was, stond een dokter ons al op te wachten. Hij bevestigde de diagnose van de huisarts en schreef bijkomende medicatie voor. Mochten de draaiingen over enkele weken niet ophouden zouden we best terugkomen voor een onderzoek door een oorspecialist.  Kostprijs voor dit zondags doktersbezoek: 5 euro.  

Stap 3: naar de apotheek van wacht, waarvan het adres ons spontaan aan het onthaal meegegeven werd. Zonder probleem direct het geneesmiddel meegekregen

Voorlopig besluit: we hebben tot nu toe geen enkele reden om te twijfelen aan de degelijkheid van de gezondheidszorg in Portugal.

En wat de duizeligheid betreft: pilletjes nemen en rustig aan doen. In het zonnetje en een temperatuur van 18 graden is dat best vol te houden.

We hadden een heftige week verwacht maar het was straffer dan verwacht.

Maandag als opwarmertje naar Limburg gereden om nog eens goededag te zeggen tegen zoon Jasko en Isabelle en dinsdag naar Tilburg met een laatste voorraad verhuisdozen. Tussendoor nog enkele ritjes naar Gent om het studentenkot van dochter Jellien instapklaar te maken en laden van de auto met onze spullen voor onderweg.

Woensdagmorgen om goed 7 uur begonnen we dan in de gietende regen en met een buitentemperatuur van 4 graden aan de tocht. De file in Gent nipt vermeden, geen problemen aan de Belgisch-Franse grens want de controleurs waren net aan het pauzeren en zonder hinder richting Parijs. Op de periferie was ik al heel blij dat we geïnvesteerd hadden in een update van ons gps-systeem. Zonder dat waren we er waarschijnlijk nog steeds niet uitgeraakt. Wat een heksenketel. Na een kleine 800 km rond 18 uur toegekomen in Brise Bois. Overnachting in een sober maar proper hotelletje waar we de enige gasten bleken te zijn. Maar we waren toch al niet in de mood voor een feestje dus de absolute rust was een zegen.

Donderdag waren we, weeral in de gietende regen, voor 8 uur terug op weg voor wat een dagtocht van 856 km zou worden. Gelukkig was er behalve op de ring rond Bordeaux geen sprake van files. Na 400 km reden we om 13 u Spanje binnen. Als er ergens met recht en reden tol gevraagd wordt dan is het zeker op het eerste stuk autostrade op Spaans grondgebied. Prachtige wegen en talrijke soms zeer lange tunnels waren de goede 20 euro meer dan waard. Zeker in vergelijkig met de 6 euro die men moet betalen om eens door het Liefkenshoekpijpje te rijden.

In Salamanca trakteerden we onszelf op een vleugje absolute luxe: het Palacio San Esteban is het mooiste hotel waar we ooit verbleven. Toen we heel beleefd bij het inchecken er op wezen dat we ook 2 honden meebrachten kregen we als antwoord dat deze evenveel recht hadden op een goed onthaal als álle gasten. Duidelijkheid kwam bij het binnenkomen van de kamer: er stonden 2 hondenmandjes én een kommetje met hondenknabbels op de grond. Een korte avondwandeling met de honden en we sliepen alle 4 weeral als roosjes.

Na een vorstelijk ontbijt begonnen we vrijdag aan het laatste deel. Weeral in de stromende regen. We begonnen te twijfelen of de gps ons niet naar Schotland bracht want ons idee over Spanje, zelfs in februari, was toch lichtjes anders. Een tweede inschattingsfout maakte ik over het Spaanse binnenland: ik had geen idee dat het zó bergachtig was in Centraal Spanje. Met toppen van meer dan 2.000 meter was het zelfs op de rustige autostrade zaak om goed geconcentreerd te blijven.

Om precies kwart voor vier reden we Portugal binnen. De weg van 20 kilometer tussen de grens en Tavira was de slechtste van heel de reis. Omdat Braemke het vertikte tol te betalen op dat laatste stukje en omdat de Portugese overheid niet meer wil investeren in de tolvrije 'oude baan'. Na 2.618 km staken we de sleutel in het slot van de voordeur van onze nieuwe thuis.

Dank aan onze engelbewaarders, dank aan de beste co-piloot die een chauffeur zich kan dromen, en dank aan de 2 formidabele honden waarmee we overal kunnen komen en die altijd tevreden zijn.

Maar laat er geen misverstand over ontstaan: dit was niet voor herhaling vatbaar!

En wie ons ooit wil komen bezoeken: neem het vliegtuig.

Nog enkele cijfers: 2.618 km gereden, 144 l diesel getankt (5,5 l/100 km - goed zo Toyota), 155 euro betaald voor brandstof (van 1,269 euro per liter in la douce (of dure?) France tot 0,938 euro per liter op de Spaanse autostrada) en 77 euro tol betaald.

Tot volgend weekend voor een nieuwe (wellicht veel kortere) update.

De zoektocht naar een studentenkot in Gent voor dochter Jellien is met succes afgerond. Het is een studiootje geworden zodat er nog (heel) wat kleine en minder kleine spulletjes nodig waren. Op naar Ikea dan maar. En later vaststellen dat zelfs voor het monteren van een simpele stoel je toch de beruchte Ikea handigheid en meer tijd dan je dacht nodig hebt.  

In Sint-Niklaas gaat intussen de triage verder: wat mag naar het containerpark, wat naar de weerwerkwinkel, wat blijft staan voor de thuisblijvers en wat nemen we mee naar Portugal? Een mens wordt daar zó moe van.

Het jonge koppel dat in de ouderlijke woning blijft is met jeugdig enthousiasme al volop aan het schilderen en niet-gewenste meubelen aan het slopen zodat we meer en meer een camping gevoel krijgen. Wanneer vandaag de opkopers van ons salon en onze slaapkamer hun meubels komen ophalen is de chaos compleet. We zijn al blij dat we nog enkele nachten in de zoon zijn bed mogen slapen.

De week wordt afgesloten met een optreden van Rob De Nijs in de Stadsschouwburg op zondagnamiddag. Genieten van onze favoriete zanger en terzelfdertijd een goed doel steunen (vzw Carolus uit Nieuwkerken): meer moet een mens niet hebben om zalig tot rust te komen.

Deze rust is welkom want volgende week staat er meer dan tweeduizend kilometer autorijden op het programma. Woensdag vertrekken we, eindelijk, naar Tavira waar we vrijdag hopen aan te komen. En als de weersvoorspelling juist is zal het een kletsnatte tocht worden.

Beste lezer,

Met opzet heb ik gewacht tot vandaag om met de uitvoering van (een van) mijn goede voornemen voor 2016 te beginnen. Veel van de goede voornemens die op 1 januari gestart worden belanden een paar weken later immers al in de vergeethoek. Denk aan de intussen befaamde 'blue monday'  hype van enkele weken geleden.

Het is mijn bedoeling om regelmatig en bij voorkeur elk weekend neer te pennen wat er bij mij opkomt en u als lezer zo een beetje op de hoogte te houden van wat mij en mijn echtgenote bezig houdt. Dat zullen succesverhalen maar ook minder prettige dingen zijn. Het eerste niet om u jaloers te maken en het tweede niet om uw medelijden op te wekken. 

Het is mijn eerste ervaring als blogger, dus vergeef me als het in het begin niet loopt zoals het zou moeten zijn en in elk geval alvast bedankt voor uw leestijd..

Onze nieuwe blog is vandaag van start gegaan. Houdt focus hierop en wij zullen proberen je geïnformeerd te houden. Je kunt nieuwe berichten plaatsen op deze blog via de RSS feed.