Nee, het is niet de zalige warmte die zijn tol begint te eisen. Het is evenmin het begin van onze - lang verwachte en nu toch aan het komen? - midlife crisis. Maar toch: vandaag hebben Lieve en ik Koningsdag gevierd in de Algarve.

Dat zit zo. We zijn al van bij de prille voorbereidingen van onze verhuis lid van de NCA. Dat is de Vereniging voor Nederlanders en Vlamingen in Portugal. Zoals elke vereniging die zichzelf respecteert organiseert ook deze regelmatig een activiteit voor haar leden. En vandaag was dat dus de Koningsdagviering 2016 in Faro. Ik citeer uit de uitnodigingsbrief: 'Oranje boven! Ga op zoek naar uw oranje blouse, trui, shirt, schoenen of broek en trek het aan! Dat maakt het feest extra vrolijk'. Als opwarming liep ik al enkele dagen in een oranje T-shirt, maar het 'hup-holland-hup' gevoel bleef achterwege. Dus dan maar normaal gedaan en zonder vermomming naar Faro getrokken. Op het programma stond een puzzelwandeltocht in het oude stadsgedeelte, gevolgd door de Koningsdagborrel waarop lekkere gratis (!!!!!) hapjes voorzien waren. Het sprookje kon niet blijven duren want de drankjes waren voor eigen rekening. Er zijn nog zekerheden in het leven.

In de massa van tientallen Nederlanders, die effectief alles wat oranje kleurde uit hun kleerkast hadden gehaald, liepen we met een handvol Belgen onopvallend en ijverig de 18 puzzelvragen op te lossen. We werkten samen met een ander Vlaams koppel waarvan de vrouwelijke helft een uitstekende smartphone bij zich had. Heel handig om antwoorden te googelen op vragen over het Nederlandse koningshuis. Zei er iemand iets over de domheid van de Belgen?

En hoe konden we met ons vieren onze vroegere noorderburen beter een poepje laten ruiken dan door de 1° prijs weg te kapen?

Misschien kunnen ze een herkansing krijgen op de Vlaamse feestdag. Wij zullen er klaar voor zijn. Maar laat ons eerst de resultaten van de rode duivels afwachten. Vlamingen blijven steeds een voorzichtig volk. 

Jellien vertrok dinsdag terug naar België om daar verder te werken aan haar studietraject. Ook onze Vlaamse vrienden zijn terug noordwaarts getrokken met een hele voorraad ideeën, tips en ... door te hakken knopen. We wensen hen stuk voor stuk veel succes in hun respectievelijke uitdagingen.

En hier in Tavira is de lente begonnen. Het lijkt wel of het zonnetje gewacht heeft op het jaarlijkse lentefeest om ononderbroken aanwezig te zijn, niet gehinderd door spelbrekers zoals wind of wolken. Met andere woorden: zalig genieten. Al lopen de Portugezen hier wel nog met een truitje aan want voor hen is het pas vanaf 30 graden dat ze het woord 'warm' gebruiken. Voor ons is het in ieder geval al ruim voldoende om onze melkbenen en andere lichaamsdelen voorzichtig bloot te geven aan de zonnestralen.

Het begin van de lente wordt in Tavira gevierd met 4 dagen van braderieën, folklore en artisanale hoogstandjes. Kortom een voorloper van het mediterraan dieet dat volgende maand weer volop in de belangstelling zal staan. Laat u echter niet misleiden door het woord 'dieet' want daar heeft het eigenlijk niet zo veel mee te maken. Het omvat niet enkel het eetpatroon zoals in de landen rond de Middellandse zee, met veel groenten, fruit, vis en olijfolie, maar ook de ontspannen levenswijze met veel vriendschap en respect voor de medemensen. Op de kaart van Europa kleurt Portugal momenteel minder onveilig dan de meeste andere landen...

Het is nu zondagavond en ik kan me amper voorstellen dat op minder dan 3 uur vliegen van hier de wielerwedstrijd Luik-Bastenaken-Luik ingekort werd wegens de slechte weersomstandigheden. Ik kan me ook nog nauwelijks voorstellen dat in het grootste gedeelte van mijn leven morgen (maandag) een nieuwe werkweek begon.

Voor alle werkers onder jullie: sterkte, want er komen later (hopelijk) andere tijden.

De meest gestelde vraag voor ons vertrek was: 'Gaan jullie de kinderen niet missen?'. Waarop we steevast antwoordden dat we hoopten dat de verminderde kwantiteit zou gecompenseerd worden door meer kwali'tijd'.

Deze week kwam Jellien op bezoek en onze verwachting is uitgekomen. Uiteraard had ze haar verlanglijstje klaar: een uitstap doen naar Spanje, een natuurwandeling maken en een bezoekje aan het strand brengen. En al is het weer zeker en vast nog niet stabiel, het ziet er naar uit dat ze met een volledig afgeturft lijstje terug naar België zal kunnen vertrekken volgende dinsdag.

Het bezoek aan Spanje had voor haar een symbolische betekenis. Ze was er namelijk nog nooit geweest. Nu had ik flauw kunnen doen en eventjes over de Spaanse grens rijden, stoppen op een parking, haar eens rond de auto laten lopen, en terugkeren naar Portugal, maar zo zit ik niet in mekaar. En Jellien nog veel minder. Dus wij naar Huelva. Geen bal te zien maar toch als echte toeristen ons op een terras geinstalleerd en enkele - al dan niet alcoholvrije - cocktails geproefd. Het was happy hour voor iets. En omdat we de enige klanten waren werden we extra verwend. Zelden zo'n groot cocktailglas gezien. Jellien misschien wel.

Gisteren de natuurwandeling. Onder het motto 'Een goed voorbereide vader is er twee waard' had ik in de plaatselijke toeristische dienst de wandelroutegids Algarve gekocht. Hierin worden 36 trajecten voorgesteld. Ik citeer uit het voorwoord: 'Het belangrijkste is dat u zich in een wandelaar verandert en de ruim 300 kilometer voorgestelde routes loopt (stukje bij beetje of in één keer tegelijk, als u tijd in overvloed heeft).' Ik heb wel tijd in overvloed maar ben niet gek en dus maakten we een keuze. Het werd de wandeling met als titel 'Stroom, stroom... Guadiana. Een kleine 9 kilometer in de ongerepte natuur van de Site Guadiana waarvan de gelijknamige rivier de natuurlijke grens tussen Portugal en Spanje vormt. De omgeving is daar zo prachtig dat ik enkele foto's in de galerij geplaatst heb. En het gesprek dat we onderweg voerden deed me denken aan wat ik in het begin schreef. Een topdag.

Vandaag volgde dan een uitstap naar Carvoeiro met zijn ongerepte inhammen en zijn strandje tussen de klippen. Spijtig dat er teveel stroming stond zodat het verhoopte boottochtje naar de grotten ...in het water viel. Maar morgen nemen we revanche op het strand van Ilha de Tavira. Weergoden: jullie weten wat we verwachten hé?    

Er is een eenvoudige verklaring waarom het in Portugal een uur vroeger is dan in België en Spanje. Portugal ligt namelijk in een andere tijdzone. En een tijdzone is - volgens Van Dale - elk van de 24 zones van het aardoppervlak met een lengteverschil van 15°, waar de gemiddelde zonnetijd 1 uur verschilt met die van de naastgelegene. En de omschakeling van winter- naar zomeruur gebeurt in Portugal om 2 uur en niet om 3 uur zoals in België. Maar wie zou daar van wakker liggen?

In het radioprogramma 'De zoete inval' werd ooit de vraag gesteld waarom de inwoners van een dorpje in de Algarve een protestactie hadden opgezet. Het antwoord was het volgende. Het dorpje lag tegen de Portugese grens vlak naast een ander dorp op Spaans grondgebied. En de inwoners kregen iedere zondagmorgen om 10 uur het luiden van de Spaanse kerkklokken te verwerken. Een uur later gevolgd door hun Portugese soortgenoten die op hun beurt aan hun optreden begonnen. In beide parochies begon om 11 uur plaatselijke tijd immers de hoogmis. Beide pastoors gingen na de betoging aan tafel zitten. Er werd water bij de wijn gedaan - een mooiere beeldspraak kon ik hier nu echt niet bedenken - en vanaf dan galmt het klokkengelui simultaan over de grensstreek. Omdat ik graag een idee zou hebben van het verstandelijk niveau van mijn bloglezers vraag ik u om me te mailen om hoe laat, in Belgische tijd, sindsdien de Spaanse zondagsmis begint.

Nee, er is geen gratis verblijf in de Algarve te winnen. Wel een hartelijke ontvangst in een schitterende omgeving. Over die betoverende omgeving - en miischien ook wel over de ontvangst - kan een bevriend Vlaams koppel intussen meespreken. Zij zijn op zoek naar een huis in de Algarve en kwamen maandag eventjes langs in Tavira. Ze zijn tot gisteren gebleven.

Jullie zijn dus gewaarschuwd.   

Daarnet dacht ik aan het spelletje 'Zoek de verschillen' dat je nog steeds in kranten of tijdschriten vindt. Laat me het eens hebben over verschillen tussen ons leven in Vlaanderen en dit in Portugal.

Turf eens een volledige dag af hoeveel keer je het werkwoord 'moeten' gebruikt. Je zal versteld staan van het aantal! Toen ik enkele jaren terug tijdens een verblijf in het ziekenhuis een medepatiënt aan de dokter hoorde zeggen dat die nog een briefje moest schrijven kreeg mijn tijdelijke kamergenoot de volle lading. De specialist bleek allergisch te zijn aan dat woord. Toen al maakte ik het voornemen om later dit woord nog zo weinig mogelijk te gebruiken. En later is nu. Dus hier in Portugal probeer ik 'mogen' en 'willen' als alternatieven. Het is nog geen automatisme maar wel best leuk. Zo mag ik helpen met stofzuigen en afwassen en wil ik vanaf morgen terug wat meer Portugees studeren en aan mijn conditie werken.

Wanneer je in Vlaanderen als voetganger een zebrapad betreedt wordt je meteen een indringer in het domein van Koning Auto. Chauffeurs lijken het soms jammer te vinden dat ze je net niet meehebben. Hier verontschuldigen bestuurders zich uitgebreid wanneer ze iets te laat opmerken dat je gaat oversteken. Al blijf ik zelf nog steeds voorzichtig: misschien nadert er wel een Vlaamse toerist in een huurauto.

Over zebrapaden nog het volgende. Wanneer die hier moeten herschilderd worden gebeurt dit echt nog ambachtelijk. Dus: enkele rode kegeltjes plaatsen, een lange lat op de baan leggen en de schilderkwast in de verfpot doppen. Wat laten drogen en dan de tweede helft van de baan schilderen. En stoppen als de verfpot leeg is. Ook al is er nog maar 1 streep geschilderd. Het lijkt wel het kindermopje over die babyzebra. Die had ook maar 1 streepje.

Vlaanderen wordt beschouwd als een katholieke regio. Portugal is een katholiek land. De wekelijkse kerkdiensten worden hier massaal bijgewoond. En niet door bejaarde kwezels. Al zitten er wellicht zoals overal ook wel tussen. Maar deze morgen trof me het beeld van een jong gezin dat met hun vijf kinderen de eredienst bijwoonde. Ze hadden enkel nog plaats gevonden op een bank aan de zijmuur en hadden hun handen vol met het stilhouden van hun kroost. Maar na de communie zaten ze minutenlang biddend geknield op de harde vloer. Respect.

Een van onze elektrische rolluiken liet het afweten. Er was amper nog beweging in te krijgen. Via een buurman kwamen we in contact met een firma die de herstelling misschien zou kunnen doen. Heel het rolluik werd gedemonteerd en door twee man werd een uur aan de herstelling gewerkt. Met succes. Kostprijs? 40 euro. Verplaatsings- of voorrijkosten? Geen sprake van. Factuur? Hm, er zijn toch nog gelijkenissen.

Uitgerekend op de dinsdag die in België nooit zal vergeten worden ontmoeten we een dertigtal Vlamingen die net als wij allemaal lid zijn van de Nederlandstalige Club (NCA) Portugal. Onder leiding van een enthousiaste gids bezoeken we in Estoi de Igreja Matriz en krijgen we een rondleiding op de Romeinse ruïnes van Milreu. Zoals steeds zijn sommige weetjes die in de marge verteld worden meer dan de moeite waard om te onthouden. Hier komt er eentje. In de Algarve werd in kaart gebracht waar er historisch gezien of door vondsten uit het verleden, kans bestaat dat er archeologische schatten in de grond zitten. Wanneer voor zulk stuk grond een bouwaanvraag ingediend wordt is de koper (!) verplicht vooraf een onderzoek van de ondergrond toe te laten. Dit kan niet alleen voor enorme vertraging in de geplande bouwwerken zorgen, maar het is ook de nieuwe eigenaar die opdraait voor alle kosten. Opletten dus als je denkt hier voor een habbekrats een enorme lap grond te kunnen kopen.

Een bezoek aan het Palácio do Visconde de Estói, het enige paleis in de Algarve, staat ook op het programma. Dit prachtstuk raakte in de loop der jaren in verval, tot het in de lente van 2009 na een grondige opknapbeurt opnieuw geopend werd als pousada, een luxehotel. Gelukkig bleven veel oorspronkelijke pareltjes, zoals de kapel met zijn met bladgoud belegde preekstoel en de dubbele trap, gedecoreerd met tegeltjes en bladgoud, bewaard.

Daarna rijden we naar Montarroio waar we in Günther's Restaurante - met Belgische eigenaar - bij een lekkere maaltijd verder kennismaken met enkele mede-Vlamingen. Het zal niet bij deze ene ontmoeting blijven denk ik zo.

Op Goede Vrijdag trekt traditioneel de processie door de straten van Tavira. Niets speciaals...dacht ik. Tot we na ons vrijdagdiner - het is dan half elf - terug buiten komen. Straatverlichting gedempt en heel de straat bedekt met olijftakken. Duizenden toeschouwers onder wie slechts weinig toeristen. Ingetogen stilte. Dan passeert de processie. Honderden deelnemers. Kippenvel. Mijn gedachten bij de tragedie in België. Waanzin. Zo ver weg en toch zo dichtbij. Het wordt een stille zaterdag.

Zij die hier een klaagzang over de Portugese administratie verwachten zullen spijtig genoeg op hun honger blijven zitten. Natuurlijk verloopt hier een en ander anders dan in België maar ook in dat verzuurde regenland verloopt niet alles vlekkeloos. Dat ondervind ik trouwens momenteel aan de lijve met de stroeve afhandeling van een dossier bij mijn ex-werkgever. Maar deze blog is niet het gepaste forum om hierover mijn gal te spuwen. Laat ik me beperken tot de bedenking dat er overal wel een aantal mierenneukers zijn en dat niet elke zelfverklaarde specialist die titel ook verdient. Maar terug naar Portugal nu.

Het invoeren van een auto is hier geen eenvoudige zaak. Vandaar dat tal van adviesbureaus deze klus - uiteraard tegen betaling - op zich willen nemen. Om mijn frustratie over wat ik hierboven aanstipte wat af te leiden besloot ik om de invoerprocedure zelf aan te pakken. En waar zou ik beter terecht kunnen dan bij de douane? Tavira ligt op een 20 kilometer van de Spaans-Portugese grens dus daar moet zeker een douanekantoor zijn. En ook een bureau van de dienst voor toerisme zoals ik vorige maand gezien heb.

Naar de grens. De medewerkers van de toeristische dienst bevestigen dat 200 meter verder het douanekantoor is en telefoneren spontaan naar de verantwoordelijke daarvan. Ik moet nogal verbaasd kijken want ze leggen uit dat ik daar moet zeggen dat ik een afspraak heb met mevrouw Bellelinde. Ze houden zich daar normaal gezien immers niet bezig met vragen van toeristen. Dus ik naar het douanekantoor en inderdaad, zonder die goede raad was ik daar nooit binnen geraakt. Mevrouw Bellelinde verwijst me door naar haar collega's in Faro maar is wel zo vriendelijk om me het adres mee te geven.

Op naar Faro. Ook hier een vriendelijke dame die me een lijst geeft van de documenten die ik haar bij mijn volgende bezoek zal moeten voorleggen. Het zijn er 12. Uiteraard de documenten die bij de auto horen, mijn rijbewijs en identiteitskaart, maar ook het bewijs van schrapping in het Belgische bevolkingsregister en de inschrijving in de gemeente Tavira, het document met mijn fiscaal nummer, nog enkele papieren van de douane zelf en ten slotte nog 2 opmerkelijke zaken. Als bewijs dat ik wel degelijk tot voor kort in België woonde vraagt ze een factuur  van een Belgische gas-, electriciteits- of watermaatschappij van elke maand van het voorbije jaar én een bewijs dat ik de voorbije 3 jaar geen belastingen betaalde in Portugal. Dat laatste kan afgeleverd worden door het lokale belastingkantoor in Tavira.

Dus naar het belastingkantoor in Tavira. Eerst een volgnummer nemen. Dan aan het loket duidelijk maken welk document ik nodig heb. Daarna een nieuw volgnummertje nemen om te gaan betalen aan een ander loket en met het betalingsbewijs terug naar het eerste loket om het document in ontvangst te nemen. Missie volbracht.

Nu nog de autokeuring, maar dat is voor als ik wat bekomen ben. Om heel de procedure af te werken heb ik 6 maanden tijd. Ze weten hier al dat ik niet van de rapste ben.

Toch heb ik vandaag nog iets van mijn wenslijst kunnen schrappen. Ik heb in onze voortuin een appelsienboomje en een citroenboompje gepland. Ben benieuwd voor wanneer de eerste oogst zal zijn.

Portugal is een veilig land om in te wonen. Het aards paradijs ligt echter - gelukkig maar? - niet op deze wereld en net als overal groeit er ook hier al eens een plukje onkruid tussen de bloemen. Onlangs merkte Lieve vanuit de keuken dat twee mannen bij de overburen aan het raam stonden te prutsen. Zodra een van hen haar opmerkte zette ze waarschijnlijk haar strengste gezicht op en geloof me, meer heb je niet nodig om je uit de voeten te maken. Dat deden die twee dan ook maar intussen waren ze er toch al in geslaagd om het raam open te krijgen. Ik werd uit de living gehaald en kroop onmiddellijk in de rol van 'Safety First'-Dirk. We belegden een vergadering met ons twee en beslisten unaniem om de politie te verwittigen. Moeilijk hoor, als ge het telefoonnummer niet kent. Dus schakelden we de secretaresse van onze raadsman in, die voor ons naar de politie belde en even later waren die ter plaatse. Ik moet toegeven dat ze niet zomaar even kwamen kijken maar dat ze de zaak zeer ernstig namen. Zelfs een ploeg in een anoniem voertuig was opgetrommeld. De sociale controle had dus zijn werk gedaan en wij hadden onze burgerplicht vervuld. De dankbaarheid van de buren kregen we er bovenop. Aan het standbeeld voor Lieve wordt gewerkt.

Een en ander zet een mens wel aan het nadenken en vooral het gemak en de snelheid waarmee zo een raam te kraken valt bleef in ons hoofd hangen. Opgelet: het vervolg van dit verhaal speelt zich wel degelijk in Portugal af en niet in Silicon Valley.

We zien aan een huis een bordje hangen van een beveiligingsfirma. Ik schrijf de naam van de website op en thuis tik ik die in op mijn laptop. Op de startpagina opent zich een pop-up met een chatbox. De vrouw waarmee ik live chat vraagt me mijn telefoonnummer en tien seconden later heb ik iemand aan de lijn die twee uur later bij ons thuis zit. De dag nadien is ons huis elektronisch beveiligd. En denk nu niet dat dit alles ons stukken van mensen heeft gekost. Trouwens: beter voorkomen dan genezen nietwaar?

Alles moet aangeleerd worden, dus ook het correct gebruiken van een alarminstallatie. Klein puntje van kritiek aan het adres van de installateurs: voor hen is dat dagelijkse kost, voor ons is dat allemaal totaal nieuw. Als we de eerste avond na de installatie rond middernacht gaan slapen, slaat de twijfel toe. Er brandt een lampje op het controlepaneel waarvan we de betekenis niet kennen. Nu had de plaatselijke consulente wel gezegd dat ik haar steeds mocht bellen maar om dat uur zou dat teveel op stalking kunnen lijken. Zij is namelijk het type vrouw waarvoor menige man zijn trap zou afbreken als hij ze boven krijgt. Als ge begrijpt wat ik bedoel. Dus ik het bed in - samen met wat mij betreft hetzelfde type vrouw - en de volgende morgen om acht uur getelefoneerd. Ze zal om tien uur langskomen. Ik dus blij. Tot ik begrijp dat het openen van een raam of een deur heel de buurt - letterlijk - zou kunnen 'alarmeren'. Begin dat maar eens uit te leggen aan twee honden die gewend zijn om buiten te mogen zodra ze 's morgens het baasje zien. Maar goed, de dame is op tijd bij ons en het probleem wordt opgelost.

Gisteren toen we thuiskwamen van de Fado avond moet ik toch nog iets fout gedaan hebben. Ik verzeker u dat ge tot tegen het plafond gaat als er totaal onverwacht een onbekende vrouwenstem via het controlepaneel door uw living brult of alles 'tudo bem?' is.

Mijn buil wordt nu door Lieve met veel 'friendship' en 'dedication' verzorgd.

Portugal is een veilig land waar het goed om te leven is.

Toch wil ik graag een tip meegeven aan mensen die er ooit aan zouden kunnen denken om mijn voorbeeld te volgen.

Leer de taal. En denk vooral niet te vlug dat je ze kent.

Met mijn steeds groeiend zelfvertrouwen, én dito haar, stapte ik deze week binnen bij de kapster. Jawel, de kapster en dit was geen toeval noch vergissing. Als ik me dan toch wil laten knippen dan kan dit vanaf nu evengoed door een vrouw gebeuren. Zoals overal in de Algarve werd ik vriendelijk in het Engels verwelkomd, waarop ik met een zekere fierheid antwoordde dat de lieve dame gerust Portugees mocht spreken want dat ik mijn kennis van die taal verder wilde oefenen. Waarna ik vervolgens zonder verpinken op de vrouw af vroeg: 'Cortar a cabeça se faz favor'. En ik glunderde. Zij vroeg of ik wel zeker was. En ik twijfelde. Ze legde lachend uit dat ik haar net gevraagd had om mijn hoofd af te snijden. Dus ik blunderde. 'Cortar o cabelo?' stelde ze voor. En ik knikte stilletjes.

Met dezelfde jeugdige onbevangenheid slaag ik er ook nog regelmatig in om 's avonds 'bom dia' te zeggen in plaats van 'boa noite'. Dat is zoals iemand om negen uur 's avonds 'goede morgen' wensen.

En weet je wat het leuke is? Ik trek het me niet aan onder het motto 'niet geschoten is altijd mis'.

We bekomen stilaan van de emotionele rollercoaster van de voorbije maanden.

Een kort overzicht voor de bloghoppers die ons traject niet van dichtbij meemaakten.

Eind november was mijn laatste werkdag na een loopbaan van bijna 46 jaar in dezelfde - nu ja - bank. En natuurlijk werd dat afscheid gevolgd door enkele feestjes en attenties die enorm veel deugd deden. Wanneer vrouwtje en onthaalouder Lieve dan eind december op haar beurt de papflessen, fopspenen en pampers liet voor wat ze waren hadden we opeens een zee van tijd. Zou je kunnen denken. Nee dus.

Tegelijker tijd bereidden wij onze verhuis voor, gaven zoon Mirko en zijn vriendin het ouderlijk huis een facelift en hielpen we dochter Jellien bij het vinden en inrichten van een studentenverblijf.

Als kers op de taart nog een autoritje waarover ik vorige week schreef en je begrijpt dat onze tank - ook letterlijk - leeg was.

Maar zelfs een prille zestiger herstelt vlug mits de nodige rust en er zijn slechtere regio's dan de Algarve om die te vinden. Ook nu in de winter. Ook wanneer er al eens, zoals gisteren, een kletsnatte doorregende dag tussen zit.

En van afkick verschijnselen is, tot mijn eigen verbazing, nog geen spoor te bekennen. De bank en bijhorende stress zijn letterlijk en figuurlijk zeer ver weg. Een lakmoesproef voor het huwelijk?  Vandaag dag op dag zijn we drie maanden constant samen en het servies is nog intact.

Duikt de verveling dan misschien al op? Bijlange niet. Een mens maakt zich ook in een totaal nieuwe omgeving vrij snel nieuwe gewoonten eigen. Zo begin ik de dag met het zorgen voor ons ontbijt: appelsientjes persen - voor Lieve ook een citroen - vers gemaalde koffie zetten,.... enfin de normale zaken die een man doet voor de vrouw van zijn leven nietwaar?

Dan is er tijd om de tabletversie van de krant te lezen. Uiteraard met een rustig muziekje op de achtergrond. Of buiten in het zonnetje.

Enkele boodschappen doen en voor we het weten is het tijd voor het middageten. Het is niet uitzonderlijk dat we dat pas om half drie verorberen. 'Zuiderse levenswijze' zullen we het maar noemen. Dan volgt het hoogtepunt van de dag... voor de honden: hun wandeling. Afhankelijk van de weersomstandigheden een korte, medium of large versie. Voor de XL-versie moeten we allemaal nog wat trainen. We steken zelfs jeugdfratsen uit: privé eigendom, spoorwegen, niets houdt ons tegen. De Portugesen waren immers zelf ontdekkingsreizigers vroeger, wat kunnen ze zeggen?

Voor het avondmaal zorgt Lieve of we gaan uit eten. Beide keuzes zijn de beste.

Tot slot van de dag kijken we via TV-Vlaanderen nog wat televisie en tot onze eigen verbazing is er weer een dag voorbij gevlogen. Wat gaat dat in de zomermaanden worden?