Toen we in Portugal aankwamen kenden we hier amper iemand. Eigenlijk niemand waar we geen klant bij waren. We zijn nu een klein half jaar verder en het zou heel pretentieus zijn mocht ik beweren dat we intussen een vriendenkring van Tavira tot Porto opgebouwd hebben. Het doet wel deugd dat ik volgende gebeurtenissen van de voorbije week mag delen. 

Vorige week zondagmorgen komt onze overbuurvrouw aanbellen met de vraag of we zin hebben om die namiddag rond drie uur langs te komen voor een 'hapje en een drankje'. Dit aanbod lieten we niet aan ons voorbij gaan. Bleek dat niet enkel wijzelf maar ook een aantal andere buren en vrienden van haar dezelfde uitnodiging hadden gekregen. We waren met 17. Mensen uit Schotland, Engeland, Nederland, Portugal en België. De ene helft was nog aan de slag, de andere helft genietend (!) van een al dan niet recent pensioen. Er werd gepraat in het Portugees, in het Engels, in het Frans en in het Nederlands. Op het einde van de middag wisselden we adresgegevens uit en enkele dagen later gingen we op de koffie bij de Nederlandse mensen uit het gezelschap.

Andere overburen zijn afkomstig uit Parijs en hebben deze maand hun kinderen op bezoek. Of we een van de dagen met hen willen kennismaken bij een aperitiefje?

Donderdag kregen we telefoon van een Vlaams koppel dat in de heuvels boven Tavira een leuke B&B runt. De gasten die geboekt hadden voor het weekend gaven verstek zodat ze onverwachts eens vrij waren. Of we konden regelen dat ze vrijdag meekonden naar onze stilaan traditionele fadoavond? Geen probleem, want in dat restaurant zijn we inmiddels zowat stille venoten geworden. Je mag ons ook een stuk van het decor noemen als je verkiest. Het werd een prachtige avond met een après-fado die een stuk langer duurde dan eigenlijk de bedoeling was. Ik weet het nu vrijwel zeker: de plaatselijke Horeca wrijft de terrasstoelen in met blijven-plakken lijm!

En vandaag, maandag 11 juli is het Vlaamse feestdag. Een prima reden voor de Nederlandstalige club NCA om de leden uit te nodigen voor een gezellige namiddag. 38 Vlamingen verzamelden in een restaurant met Vlaamse uitbaters op het eilandje Armona, voor de kust van Olhao. Op het menu? Friet met stoofvlees! Ook hier maakten we kennis met enkele mensen waar we in de toekomst ongetwijfeld nog opnieuw mee zullen afspreken.

Als nu ook nog eens een paar van onze kennissen uit België de weg naar Portugal zouden vinden, dan zou het helemaal perfect zijn. Waarop wachten jullie? Tavira heeft hotels en B&B's in elke prijsklasse. Gelukkig geven enkele van onze kinderen in september al het goede voorbeeld. Zij moeten uiteraard niet op zoek naar een slaapgelegenheid, daar is het familie voor nietwaar?

Een van de wensen die bovenaan ons lijstje stond bij de voorbereiding van onze verhuis was het hebben van een snelle internetverbinding. En bleek dát nu net een van de weinige zaken te zijn die we niet gerealiseerd kregen. 

Er zijn in de Algarve drie belangrijke telecombedrijven: Vodafone, Meo en NOS. Deze bieden, net zoals in Belgïe Proximus en Telenet dat doen, vaste en mobiele telefonie, internet en televisie aan. Wij waren enkel op zoek naar internet. De Portugese televisiekanalen en een vaste telefoonlijn betekenden immers niet direct een meerwaarde voor ons. Na een uitgebreide test met verschillende prepaid kaartjes stapten we enkele maanden geleden uiteindelijk in een abonnementsformule van NOS. Het bleef behelpen want net zoals bij de andere aanbieders bleek de uiteindelijke snelheid heel wat lager uit te vallen dan wat beloofd werd. Beterschap zou er enkel komen als het kabelnetwerk ook in Tavira zou gelegd zijn. Een meerjarenplan. Dus leerden we multitasken. Een koffietje gaan halen na het invoeren van een wachtwoord. Een wandelingetje door het huis met de stofzuiger tijdens het ophalen van mails. Al heb ik de indruk dat vooral de mails van Lieve trager binnenkwamen. Ze liep in elk geval vaker met de stofzuiger rond. Of ik kan goed veinzen dat ik veel geduld heb.

Om een bijkomende electriciteitsaansluiting in de tuin aan te koppelen werd vorige week de stroomvoorziening uiteraard even af- en aangezet. Dat bleek niet goed te zijn voor de gezondheid van onze internetmodem want die gaf vanaf dat moment geen teken van leven meer. Eventjes naar de NOS winkel in Olhao om de modem om te wisselen en klaar zou Kees zijn. Niet dus. De omwisseling kon enkel in de technische entiteit in Faro. Maar die waren door hun stock heen en dus mochten we zonder modem terug naar huis. Opnieuw tijdelijk een prepaidkaartje van Vodafone gekocht en we konden ons weer een week behelpen. Toen we de tweede keer in Faro stonden was de modemvoorraad nog steeds niet aangevuld maar we zouden ons voorlopig kunnen behelpen met een modem van de vorige generatie. Die nóg trager zou werken.   

Toen ik aan de lieve jongedame vroeg of ze een idee had in welk jaar het kabelnetwerk tot bij ons zou geraken tokkelde ze wat op haar computer en antwoordde ze doodleuk: 'É já realisado'. Ik liet haar dat voor de zekerheid maar nog eens in het Engels herhalen want ze hield voet bij stuk. En of ze gelijk een afspraak mocht vastleggen met een technieker die de aansluiting zou kunnen in orde brengen? Want natuurlijk was er net nu een actie bezig zodat we voor enkele eurootjes per maand extra niet alleen snel internet maar ook televisie en vaste telefonie in huis haalden. We stemden toe na de bevestiging dat we het contract mochten annuleren mocht blijken dat ze niet de waarheid had gesproken.

Gisteren kwam dan de technieker. Hij dacht vlug eventjes de modem in te pluggen, de software te downloaden en vrolijk naar zijn volgende klant te kunnen rijden. Dat was buiten de waard gerekend. In dit geval heette de waard TV-Vlaanderen. Omdat de bestaande kabels voor díe applicatie al gebruikt worden diende hij een extra kabel te trekken. Hiervoor vond hij een wachtbuis die eigenlijk voor een smallere kabel bedoeld was. Of ik hem wilde helpen door aan de andere kant van de buis aan de kabel te willen trekken telkens hij 'sim' riep? Hij deed wat 'cream' op de kabel en langzaam maar zeker lukte het. Dan volgde de aansluiting op het kabelnetwerk zelf. Dat lag onder het voetpad, drie huizen verder. Weer 10 meter extra kabel. Enfin, na drie uur werken was de klus geklaard. We hebben snel internet langs een vazelinekabel. Ik zal wel zelf meer moeten stofzuigen. Elk voordeel heeft zijn nadeel. En misschien vind ik hier wel ergens een Freddy Mercury outfit.....   

Vorige week werden in Tavira de Festas dos Santos Populares gevierd. Deze populaire Heiligen zijn São João, Santo Antõnio en São Pedro e São Paulo. Vooral São João spant de kroon. Al weken vooraf werd op grote publiciteitsborden het feestprogramma aangekondigd. En enkele dagen voor het feest losbarstte werd het mooie centrum van de stad nog extra - letterlijk - in de bloemen gezet. Kijk maar eens in de fotogalerij. Ook nu trok 's avonds de processie door de straten en om middernacht volgde het vuurwerk. Zoals in Vlaanderen op Lichtmis pannenkoeken gebakken worden, is het hier gebruikelijk om massaal sardines op de rooster te leggen. Overal. Dus ook bij onze buren. Het aroma kregen we er gratis bij en de eerlijkheid gebiedt me om ook te zeggen dat we vriendelijk uitgenodigd werden om mee te eten.   

Wat ons nog steeds verbaasd is de enorme belangstelling voor zo'n happening. Waar zouden die duizenden toeschouwers overdag verblijven? Tavira heeft een 8.000 inwoners en in de zomermaanden loopt dat op tot over de 40.000. Toch heerst er overdag geen overdreven drukte, en enkel wanneer er iets te doen is kan je over de hoofden lopen. Nu kan je op Ilha de Tavira wel veel mensen op de strandbakplaat leggen maar zelfs daar kan je niet van een overrompeling spreken. Ik kan het weten, want ik ben uitermate bekommerd over de gezondheid van de zonnende - vooral vrouwelijke - medemens. En uiteraard steeds bereid om een handje te helpen als er moeilijk bereikbare lichaamsdelen moeten beschermd worden tegen de UV stralen. 't Is een hobby aan het worden.

Spannende wedstrijd met twee aanvallende ploegen waarbij de volhardende bezoekers uiteindelijk de meer dan verdiende overwinning in de wacht sleepten. Na de match werd de trofee - een spinternieuwe Portugese nummerplaat - dan ook met enige ontroering aan het voertuig van het winnende team bevestigd. Een kort verslag van de hoogtepunten.

In een eerdere blog kon u al het relaas lezen over de eerste speelhelft waarbij de thuisploeg lichtjes in het voordeel was. Na de rust begonnen de bezoekers gemotiveerd aan de tweede helft. Vrij vlug leek het een fluitje van een cent te worden want ze scoorden enkele doelpunten door vlotjes de gevraagde documenten voor te leggen en zo probleemloos door de administratieve verdediging te dribbelen. Tot - tegen het spelbeeld in - de thuisploeg de gelijkmaker scoorde door het zenden van een aangetekende brief. Het 'document 8' waaruit blijkt dat we geschrapt zijn uit het Belgisch bevolkingsregister werd opgesteld in het Nederlands. Dat is vrij logisch vermits dat attest afgeleverd werd door het stadsbestuur van Sint Niklaas. Onze raadsman bood aan om voor een gecertificeerde vertaling te zorgen maar daarvoor diende ik zelf eerst de vertaling van het Nederlands naar het Engels te maken, en hem vervolgens het originele Nederlandstalige stuk te bezorgen. Probleempje: dát zat intussen al in het dossier bij de douane in Faro. Dus wij dat dan maar gaan ophalen: 30 km rijden, uurtje aanschuiven, weer papieren invullen en ondertekenen en met het kleinood 30 km terug naar Tavira. Zo, de advokaat kon aan de slag. Drie dagen later bezorgden we origineel én officiële vertaling terug bij de douane. Ons dossier ging naar directieniveau. Nog enkele dagen later kwam een verlossend telefoontje: onze aanvraag om vrijstelling van invoerrechten was goedgekeurd. We mochten de schriftelijke bevestiging gaan ophalen.

Ook al stond op de douanepapieren al het nummer van de nummerplaat vermeld, toch was de wedstrijd nog niet gespeeld! De dienst IMT moest de auto nog inschrijven. Maar bij ons vierde (!) bezoek daar kwam uiteindelijk de beslissende stempel op een van de documenten en konden we beginnen vieren. De winstpremie was alle moeite meer dan waard: we bespaarden 5.800 euro invoerrechten, we betalen 38 procent minder wegentaks dan in België en onze verzekering is ook meer dan de helft goedkoper.

Rode duivels: nu is het verder aan jullie !

Trouwe lezers van deze blog zijn wellicht te catalogeren in twee soorten. Er zijn zij die stilaan denken dat het leven hier in Portugal verdacht veel op het aards paradijs lijkt. En er zijn zij die me een gepatenteerde leugenaar of minstens een overdrijver vinden. Geen van beide geledingen van mijn fanclubje heeft het volledig juist. Zoals zo dikwijls ligt de waarheid ergens in het midden.

Hebben wij dan totaal geen zorgen? Natuurlijk hebben we hier we ook onze problemen! Al zijn ze bij nader inzien eigenlijk best te vergelijken met de parkeerproblemen van de euromillionswinnaar. U kent het reclamespotje toch waarin die man het toch zo moeilijk heeft om zijn jacht aan te meren?

Neem nu de muggen.

Er wordt in België een echte muggenplaag verwacht. Van onze dochter krijgen we berichtjes - én foto's - dat zij al een geliefkoosde lekkernij is bij de verkenners uit het oprukkende muggenleger. Wel, wij zitten er al mee. Tavira ligt immers aan de rand van het Parque Natural da Ria Formosa, een natuurgebied waarin heel wat waterloopjes meanderen. Dát is pas een paradijs..voor muggen. Die beestjes mogen van ons gerust naar hartelust stoeien en zich vermenigvuldigen, zolang ze maar in hun natuurgebied blijven. Ze begrijpen ons niet. Dus gaan we in de tegenaanval en grijpen we naar de wapens. Tenminste, dat zouden we kunnen doen. Maar in het op vier na veiligste land ter wereld zou dat niet gepast zijn. Dus proberen we onszelf en ons huisje zo onaantrekkelijk mogelijk te maken voor onze belagers. Een zoektocht op het internet en goede raad van vrienden levert een arsenaal aan middeltjes op. We smeren ons in met deet bevattende crèmes. We eten knoflook zodat we ferm uit onze bek stinken. We pluggen een blauwe lamp in die het voor Mug & Co ongezellig maakt in huis en we zetten de airco op. Voor ons een verfrissing, voor hen windkracht tien.

Maar zoals in elk 'conflict' valt er aan beide kanten toch al eens een slachtoffer. Vandaar de Portugese vertaling van het woord muggentietjes in de titel. Ik ben er nooit een liefhebber van geweest...

De procedure om hier Portugese nummerplaten te verkrijgen mondt uit in een onvervalste saga. Om dit onwaarschijnlijke verhaal niet te langdradig te maken zal ik hier pas op terugkomen op het ogenblik dat ik een fotootje kan posten van onze Toyota in zijn nieuwe outfit.

Tijdens de voorbereiding op mijn pensioen nam ik me voor om het eerste jaar het 'alles mag, niets moet' principe toe te passen. Talloos zijn immers de verhalen die ik hoorde van gepensioneerden die, voor ze het goed en wel beseften, opnieuw in een keurslijf van verplichtingen gevangen zaten. Sommigen hadden zelfs minder vrijheid dan toen ze nog werkten. Na 4 maanden blijft mijn principe gelukkig overeind. Wel tekent zich hier en daar opnieuw een zekere routine af in de weken die werkelijk voorbijvliegen. Vrijheid is geen synoniem van totale anarchie.

Iets wat ik stilaan een gewoonte mag noemen speelt zich af op zondagmorgen: ik ga naar de mis. Lees de vijf voorgaande woorden nu opnieuw en laat elk woord even tot u doordringen. 'Ik', want Lieve mag niet mee. Tenminste dat zou ik ooit eens gezegd hebben. 'Ga', want het maakt deel uit van een schuchtere poging om wat sportiever te leven. 'Naar de mis' is een persoonlijke keuze en dat ik mij deze gewoonte opnieuw heb eigen gemaakt heeft veel, zoniet alles, te maken met de oprechte beleving die ik hier terugvind bij een groot deel van de gelovigen in dit katholieke land.

De wandeling op zich duurt anderhalf uur en brengt me van ons huis tegen de Gran Plaza naar Santa Maria do Castelo, zowat het hoogste punt van het centrum van Tavira. Ik passeer een terrasje waar lokale mannen het nieuws van de dag en de voorbijwandelende vrouwelijke toeristenbenen van commentaar voorzien. Enfin, dat laatste veronderstel ik want mijn Portugees is niet van die aard dat ik begrijp wat ze zeggen. Bovendien spreken ze dialect. Maar ik ben een man en ik heb in mijn leven ook al met soortgenoten op een caféterras gezeten. En ook wij focusten ons niet op de kleur van de nagellak.

Even verder kom ik aan de oever van de Gilão. Voor mij is dat een stukje Parijse Seine in de Algarve. Telkens opnieuw geniet ik met volle teugen van de rust en het schitterende uitzicht op het hoger gelegen gedeelte van Tavira. Mocht ik toch maar kunnen schilderen. Over de Romeinse brug - ze heet wel zo maar dateert van de 17° eeuw - terug de smalle straatjes in en steil omhoog naar de ruine van het Moors kasteel. Een verpozing in de prachtige botanische tuin is ook een vaste halte. Jeugdherinneringen aan 'den botanieken hof' in Antwerpen zijn dan nooit veraf.

Later volgt dan de terugweg, steeds langs andere straatjes, steeds andere details ontdekkend, steeds genietend van straatmuzikanten en andere artiesten. En af en toe iets toevoegen aan mijn bucketlijstje. Ik zou zo wel eens een paar uur een levend standbeeld willen zijn. En dan stiekem het aantal vrouwenbenen dat passeert tellen?

Zou er dan toch nog een midlifecrisis op komst zijn? Of is het gewoon de zalige warmte die me dromerig maakt?

In elk verhaal over Portugal wordt wel een sneer gegeven naar de onmogelijke Portugese ambtenarij. Omdat de invoerformaliteiten voor onze auto binnen de 6 maand moeten geregeld zijn, maakten we er vorige maandag verder werk van. De vrijdag daarvoor hadden we de autokeuring afgewerkt want een keuringsbewijs was een van de 13 (!) documenten die we op het douanekantoor dienden voor te leggen bij de aanvraag van een Portugese nummerplaat.

Op de autokeuring hadden we ons degelijk voorbereid. Via onze raadsman hadden we een afspraak laten vastleggen en waren we te weten gekomen dat alvast de receptioniste een mondje Engels sprak. En ook dat de verificatie van het motornummer zeer belangrijk was. Nu ken ik heel weinig van auto's - voor mij is een auto eenvoudig iets om me van punt A naar punt B te brengen - maar dat er buiten het chassisnummer ook een motornummer bestaat lijkt me nogal logisch. Alleen: waar vind je dat? Per mail kreeg ik van de Belgische Toyotagarage het bewuste nummer te pakken plus de informatie dat het 'onderaan' de motor zichtbaar was. Dus met een bang hartje naar Loulé waar zich een van de speciale keuringsdiensten voor de invoer van voertuigen bevindt.

We werden inderdaad verwacht en de vriendelijke dame aan het onthaal hielp me met het invullen van de documenten. Ook de technieker die de eigenlijke schouwing deed was uiterst correct. Hij wist zelfs beter dan ik de gevarendriehoek liggen. Maar dan het motornummer. Ik toonde hem enthousiast het Belgisch document waarop dat nummer stond maar hij moest en zou het met zijn eigen ogen controleren. 'Ik weet niet waar het juist staat' zei ik beteuterd in mijn beste portugees-engels waarna hij wegbeende. Einde verhaal dacht ik, maar enkele minuten later kwam hij terug en gebaarde me een beschermkap van het motorblok weg te nemen. Hij haalde een zaklamp boven, kroop voor driekwart in de voorkoffer en even later hoorde ik hem enkele cijfers mompelen. Het wonder was geschied. Hij was dus aan een collega gaan vragen waar bij Toyota's dat nummer ergens kon gevonden worden. Na inbreng van de testresultaten in de computer kreeg ik de Portugese versie van het ook in Belgïe gekende schouwingsbewijs. Alles was in orde. O ja, de volgende schouwing moet gebeuren voor 10 september eerstkomend: dan wordt de auto immers 4 jaar. De huidige keuring geldt alleen voor de invoer van het voertuig. 

Na de adrenalinestoot van de autokeuring zou de rest van de invoerprocedure een fluitje van een cent zijn. Dacht ik. Mis dus.

Maandag trokken we naar het douanekantoor in Faro. Daar waren we eerder al het lijstje gaan ophalen van de documenten die we dienden voor te leggen. Het begon met 2 formulieren van de douane zelf. Die hadden we niet: we wáren immers op het douanekantoor, toch? Ha neen: gebouw buitengaan, op straat rechtsaf en de eerstvolgende deur binnengaan en het daar vragen. We kwamen in dezelfde ruimte als die we pas verlieten en hoorden zelfs 'onze' douanedame praten maar alleen haar collega was de bevoegde persoon om ons de 2 papieren te overhandigen. Te verkopen eigenlijk want we moesten 1,20 eur betalen. Terug naar de eerste ingang. Maar het was intussen bijna 12 uur: middagpauze. We mochten tegen 14 uur terugkomen.

In alle rust - ge kunt u niet voorstellen wat voor een rustig iemand ik hier op enkele maanden werd - aten we een kleine lunch en een paar minuten voor twee waren we opnieuw aan het douanekantoor. Ik stond op mijn strepen wanneer 2 dames ons zomaar voorstaken. Ik stond voor schut toen bleek dat ze daar werkten. Dus terug bij de dame van 's morgens voor het vervolg van onze calvarietocht. Ze hielp gewillig bij het invullen van talloze rubrieken en vond het grappig dat ik niet begreep dat ik in het vakje burgerlijke stand een '2' moest invullen omdat ik gehuwd ben. Ik heb toch maar 1 vrouw?

Maar dan bleek dat er op het document van de automobielinspectie een stempel ontbrak. We mochten die laten aanbrengen bij een andere administratie die zich op 'een kwartiertje wandelen' bevond. Daar stonden tien wachtenden voor ons. Maar we kregen de nodige stempel  geplaatst en huppelden terug naar de douane. Nog net voor sluitingstijd. Bij het laatste bewijsstuk stelde de douanière vast dat daar nog ons adres in België op stond. Het was de toekenning van ons fiscaal nummer uit 2013, toen onze woonplaats inderdaad nog in België lag. Terug naar af dus? Nietes. Ik haalde mijn fameuze intrieste en tegelijkertijd ietwat verleidende blik boven en na een paar drukken op haar klavier toverde ze een geactualiseerde versie uit haar printer. Ze stopte heel het bundel in een farde, schreef op de kaft een dossiernummer en schreef het dossier in in een zeer officieel uitziend register. Het deed me denken aan het kluizenboek van een Belgische bank.

Na nog een halfuur wachten bracht een andere bediende ons het attest waarmee we, in afwachting van onze Portugese nummerplaten, verder de baan op mogen.

Dat we het de rest van de week rustig hielden begrijp je wel denk ik. 

Het eendagsbezoek aan Lissabon vorig jaar beviel ons zo goed dat een meer uitgebreide kennismaking met deze stad niet kon uitblijven. Dus stonden we vorige dinsdagmorgen letterlijk voor dag en dauw op het perronnetje van het treinstation in Tavira. Inderdaad, zo vroeg al want om 7 uur vertrok in Faro de Alfa Pendular richting Lissabon. Die trein is perfect te vergelijken met de Thalystreinen die we in België kennen: hetzelfde comfort en een correcte service. Maar aan een zeer scherpe prijs, zou Donald Muyle zeggen.

Net als de treintickets boekten we ook onze hotelkamer een aantal dagen vooraf via internet. En de honden werden voor de eerste keer toevertrouwd aan een Portugese kennel, die we wel vooraf goed gescreend hadden.

Stipt op tijd bolde om 10 uur de trein het station Lisboa Oriente binnen en kon ons bezoek beginnen. In een kiosk van Ask me Lisboa kregen we de raad om voor de 3 dagen een combiticket voor het openbaar vervoer te kopen (36 euro voor ons beiden) en geen Lisboa Card van 39 euro per persoon zoals ik van plan was. De Lisboa Card geeft wel ook korting op de toegangsprijs van de musea maar woensdag bleek internationale museumdag te zijn en waren alle musea gratis te bezoeken. Hoeveel geluk kan je hebben?

Met de groene Weekend Reisgids van Michelin in de hand was het kinderspel om met de metro tot vlak voor ons hotel te rijden. Het HF Fénix Lisboa (googel dit straks maar eens) ligt aan het plein Marquês de Pombal en is een prima uitvalsbasis om de stad te doorkruisen. Omdat het niet mijn bedoeling is om hier een toeristische gids neer te pennen zal ik enkel een opsomming geven van wat we bezochten: de Avenida da Liberdade, het Parque Eduardo VII, Museo do Fado, Belem, Telecabine, Oceanário, de elevador de Santa Justa, de Igreja en de largo do Carmo, het museu do Oriente en de Cais do Sodré. En nog T&T ('teen en tander').

Moet ik er nog bij vertellen dat we als roosjes sliepen in ons kingsizebed? Zelfs mijn doorntje.

Maar dé ultieme tip om zeker te doen als ge in Lissabon zijt: de Hippotrip! Een anderhalf uur durende trip met een amfibievoertuig. Laat het kind in u bovenkomen en brul mee met de kreet 'Hippo-Hippo.... Hurreuh!!'. In de fotogalerij kan je zien dat wij daar alvast van genoten. En ook van de pasteis de Belem. En ook van het ritje met de antieke tram. En ook van de rondritten met de Hop On Hop Off van Grayline. En ook van het perfecte ontbijtbuffet.

Deze week las ik over de Top 5 van landen waar Belgen op vakantie gaan. Van Portugal geen sprake, wat betekent dat minder dan 5 procent van de Belgische toeristen Portugal als bestemming kiest. 'Onvoorstelbaar' zou Eddy Wally gezegd hebben. 

Met deze titel zal het aantal lezers wellicht nog iets hoger zijn dan anders. Al moet ik er direct op wijzen dat sommigen op hun honger zullen blijven zitten. Het gaat immers over een aantal dingen die we deze week voor de eerste keer hier in Tavira deden of meemaakten. En dat in een week waarin vrijdag de dertiende viel, een beetje lef is ons niet vreemd. Maar dat weten jullie wel al.

De eerste keer dat Lieve naar de dokter ging. Nee, ze is gelukkig niet ziek maar we waren wel benieuwd of bepaalde geneesmiddelen die in België verkrijgbaar zijn, hier ook gekend zijn. Dus gingen we naar het Centro de Saude, betaalden 4,5 euro en na een kwartiertje wachten werden we door de dokter ontvangen. En nog eens tien minuten later wandelden we buiten met het gewenste voorschrift. Nogmaals een bewijs dat de horrorverhalen over de Portugese gezondheidszorg minstens overdreven zijn.

De eerste keer dat Flacco, onze Shih Tzu, hier naar de kapper ging. Wees gerust, ik ben mee geweest, je stuurt uw kind de eerste keer ook niet alleen naar school nietwaar? En zijn Portugees staat ook nog niet op punt. Het resultaat staat in de fotogalerij en net zoals we in België gewend waren is het ook hier een schatje van een hondentrimster. Het baasje is dus weeral heel tevreden.

De eerste keer dat Lieve op haar eentje naar de kapper ging. Hiervan heb ik geen foto geplaatst maar het resultaat is meer dan behoorlijk. En aan haar verhaal te horen verliep de tijd dat ze in het kapsalon was zeker niet in een doodse stilte. Moraal van het verhaal: vrouwen zijn niet stil te krijgen, ook al spreken ze - zogezegd - elkaars taal niet.

De eerste keer dat we aanwezig waren op een cocktailparty in Portugal. In het mooie kader van de golfclub werden we zowel culinair als artistiek verwend door het advocatenkantoor dat ons hier op allerlei vlakken met raad en daad bijstaat. Er zijn slechtere manieren om vrijdag de dertiende mee af te sluiten.

En volgende week trekken we voor een aantal dagen op cititrip naar Lisboa. Carpe-diem zoals ze zeggen.

Statistisch gezien zijn er in de maand mei in de Algarve 3 regendagen. Juni, juli en augustus tellen er tesamen ook 3. Dat zijn er dus 6 op 4 maanden tijd. We zijn nu 8 mei en de maand mei duurt dus - op basis van dezelfde statistieken - op dit ogenblik al 4 maanden want we hebben sinds 1 mei reeds 6 dagen met regen gehad. En het lijkt precies nog maar een week. Mijn gepensioneerde klanten hadden dus gelijk toen ze me waarschuwden: Hubert jongen, als ge niet meer werkt vliegt de tijd nog vlugger voorbij als er voor.

Maar het was hier, los van het abnormale weer, een week zonder speciale gebeurtenissen. Dan maar een kleine anekdote.

Ik ben in de supermarkt brood en enkele andere levensmiddelen gaan kopen. Dat is intussen natuurlijk al routine geworden: naar de bakkerij afdeling gaan, mijn keuze doorgeven, 2 broden worden in een zak gestopt en er wordt een prijsetiket opgekleefd. Ik leg alles in mijn winkelkar en werk de rest van mijn aankopen af. Tot zover niets speciaals.

Aan de kassa echter trekt de kassierster opeens een bedenkelijk gezicht, ze slaat een diepe zucht, grijpt haar telefoon en ontkurkt een spraakwaterval om você (U) tegen te zeggen. De verantwoordelijke voor de kassa's komt er ook nog bij en ik begin wat ongerust te worden. Hoe zegt men 'Ik ben onschuldig' of 'Ik heb dat niet gedaan' nu ook alweer in het Portugees? Blijkt dat de bakkerin een verkeerd prijsetiket op de zak geplakt heeft: mijn broden zijn gepromoveerd tot chocoladetaarten ... en zelfs hier kosten die een stuk meer dan boterhammetjes. Er wordt een hele reeks correcties ingetikt en uiteindelijk kan ik betalen. Beleefd als ik ben bedankt ik de kassierster voor haar oplettendheid en ik krijg er nog een stralende glimlach bovenop. Als de zon het laat afweten stralen de mensen hier immers zelf.

En het toppunt? Het kasticket werd zodanig verbeterd dat er uiteindelijk totaal niets aangerekend werd voor de broden. Ik heb het maar zo gelaten:je kunt toch niet altijd reclameren nietwaar? En een gratis boterhammetje smaakt net zo zoet als een chocoladetaartje.