Trouwe bloglezers en Huubkenners voelden de voorbije weken ongetwijfeld aan dat ik een tekort had aan iets. Wel, de oorzaak is gekend en de remedie is gevonden. Het was een chronisch gebrek aan vitamine J. Doe geen moeite om dit te googelen want het is een vrij onbekende vitamine die enkel moet toegediend worden aan hen die ooit in contact kwamen met 1 bepaalde persoon: Jellien Braem. Sinds haar landing op de luchthaven van Faro, vorige maandag, zijn alle symptomen op slag verdwenen. Mocht ik geen afkeer hebben aan het woord, zou ik schrijven dat ik terug de oude ben.

Ze bracht niet enkel zichzelf en een aantal typisch Belgische producten mee, maar dinsdag kwam er ook nog eens het fantastische nieuws dat ze aan het derde jaar Orthopedagogie mag beginnen! Ze heeft dus de voorbije maanden keihard gewerkt. Dat ze dit deed zonder dat wij in haar directe omgeving waren is een bewijs maturiteit en volwassenheid. Kwaliteiten die we overigens ook bij haar tweelingbroer Jasko al hebben mogen vaststellen. Goed bezig dus en ook een geruststellende bevestiging voor ons. Al heb ik daar nooit aan getwijfeld want anders waren we niet vertrokken.  

De vitaminekuur dan. Dinsdag viel hier de eerste regen sinds 14 mei zodat de broodnodige rust automatisch ingebouwd werd en vanaf woensdag konden we opnieuw genieten van ideale weersomstandigheden: een goede 25 graden en zon. Tijd dus om een autotocht te maken in de Sotavento. De keuze viel op de bergroute. We waren amper enkele kilometer buiten Tavira of er was al een eerste verrassing. Je kunt ze zien in de fotogalerij. En vervolgens konden we ongestoord genieten van de Serra do Caldeirão met zijn olijf-, amandel-, vijgen- en johannesbroodbomen. Glooiende heuvels en een indrukwekkend landschap, soms golvend, soms met diepe ravijnen. U merkt dat ik deze laatste twee zinnen onbeschaamd pikte uit de toeristische gids. Er zijn er al genoeg die het warm water opnieuw uitvonden nietwaar? Wat echter in geen enkel boekje kan beschreven worden is de jeugdige onbevangenheid waarmee Jellien oog heeft voor al die natuurpracht. Haar fotografisch zicht toont ons pareltjes waar we anders stomweg aan zouden gepasseerd zijn.

Hetzelfde stellen we vrijdag vast als de keuze valt op een bezoek aan het natuurpark bij Castro Marim, op de grens tussen Portugal en Spanje. De rust in dit 200 hectaren groot park is geweldig, zoveel ruimte is in het dichtbevolkte Vlaanderen ongekend. 

Vermits we toch in de buurt waren deden we wat inkopen in een Spaanse supermarkt. Waar Jellien meteen haar groene voetafdruk neerzette: ze vertikte het om voor elke groete- en fruitsoort een apart plastieken zakje te gebruiken. Dus alles apart gewogen en, van een etiket voorzien, samen in 1 zak gestopt. De kassierster keek aanvankelijk wat raar maar kon het idee dat er achter zat wel waarderen.

's Avonds volgde dan de traditionele fado avond. Dat het een topavond werd kan geen toeval zijn. Enkel jammer voor Jellien dat de chocomousse met drie soorten chocolade niet te verkrijgen was. Maar dat is dan weer een goede reden voor een volgend bezoek.

Deze week is mijn saudade gevoel gelukkig als sneeuw voor de zon (!) verdwenen. Bij de beelden van de bosbranden op goed 100 kilometer van Tavira beseft een mens direct het verschil tussen een écht probleem en een luxe probleempje. En hoe vlug een onbekommerd leventje voorbij kan zijn.

In de westelijke Algarve is het al duidelijk te merken dat het toeristisch hoogseizoen ten einde loopt.

De rijen aan de kassa's in de supermarkten worden korter, ook al zijn de openingsuren gewijzigd. In juli en augustus was het sluitingsuur middernacht! Je zal er maar werken. Nog iets gaan drinken na het werk met de collega's lijkt me hier geen optie.

Op de parkeerterreinen valt hier en daar al een vrij plaatsje te bespeuren en de op de eerste restaurants verschijnt het bordje 'fechado'. Van enkele zal de deur pas terug opengaan als er een nieuwe uitbater gevonden wordt. Ook hier is de concurrentie keihard. Al spreekt de overheid van een toeristisch topjaar. 

De verhuurder van strandzetels kan het ook wat rustiger aan doen, maar bij hem is er nog geen sprake van ophouden. Vorig jaar was zijn laatste openingsdag eind november. Het belooft dus een lange, fijne nazomer te worden.

Na de hitte apotheose van de voorbije 2 weken, met temperaturen tot boven de 35 graden in de schaduw, zijn we blij dat we het vanaf nu met een graadje of 10 minder moeten doen. Morgen zal het in België zelfs warmer zijn dan hier: zouden jullie maanden aan een stuk in die temperatuur kunnen werken? Alle respect dus voor de Portugese arbeiders!  En alle begrip voor het lagere arbeidsritme.

U merkt dat er deze week niet veel te melden viel maar bereidt u voor op een XXL-editie van de blog van volgende week: onze dochter Jellien komt vanaf morgen op bezoek en dat staat garant voor enkele spetterende dagen en onverwachte avonturen. We kijken er ongelooflijk naar uit.

Portugezen gaan er prat op dat het woord 'saudade' niet te vertalen maar enkel te omschrijven valt.

Ik zal eens een poging doen. Het is volgens mij een gevoel waarbij het verdrietig zijn om...,  het verlangen naar...,  en het missen van..., de ingrediënten zijn van een bittere cocktail. In deze periode van het jaar kan je het voor mijn part ook gewoon summertime blues noemen.

Het zal jullie verbazen maar ik heb er van. Niets menselijks is mij immers vreemd.

Het is niet de regen die ik mis. Al benijd ik vandaag Fred Astaire in de scène waarin hij rond die lantaarnpaal hangt.

Het zijn niet de ballonnen die dit weekend opstijgen vanop de Markt in Sint-Niklaas. Al denk ik nu terug aan die keer dat ik zelf in zo'n mandje mee mocht vliegen.

Het is niet het begin van een nieuw schooljaar. Al weet ik nog goed hoe fier we telkens waren toen onze kinderen weer eens aan een nieuw leerjaar mochten beginnen.

Het is geen verlangen naar mijn beroepsactiviteit. Al vergeet ik nooit de vergaderingen in september waar peptalk als 'opgeladen batterijen' 'tandje bijzetten' en 'we zijn er nog niet' altijd op de agenda stond, en meer dan waarschijnlijk nog altijd staat. 

Het is ook geen spijt dat mijn vakantie weeral gedaan is. De eerstvolgende keer ja, dan zal ik pas spijt hebben. Of er moest een postuum diploma aan vasthangen, zoals moeder Trees er vandaag een kreeg. Ik acht de kans hierop overigens eerder miniem.

Dus, waarom nog wachten om te feesten? Verdwijnt, muizenissen ! Leg op, die cd van Canzoniere Grecanico Salentino ! Dat is een groep uit Zuid-Italië die vrijdag in Tavira alle daken er los afspeelde met wereldmuziek die zoveel energie losweekte en meenam dat het gevaar voor een kater in saudade vacht inderdaad niet denkbeeldig bleek te zijn.

En mijn excuses voor mijn tijdelijke neerslachtigheid. Zeer tijdelijk: morgen wacht me immers weer een nieuwe lading bikiniet(s)jes op het strand.

Zoals op de meeste commercieel uitgebate stranden is ook Ilha de Tavira voorzien van enkele donutverkopers. Blikvanger onder hen is ongetwijfeld Marinho. Hij is wereldberoemd in Tavira en het is onmogelijk dat je hem na een strandbezoek niet zou opgemerkt hebben. Wellicht heeft hij model gestaan voor de uitdrukking 'een stem als een klok hebben'. Wat kan die man decibels produceren! En met de energie van een duracelkonijn loopt hij van 's morgens tot 's avonds het brede strand af met een box donuts - bolinho's - aan zijn arm. Zeg echter niet zo maar bolinho tegen zijn product, het zijn de enige echte originele boules de Berlin... uit Cabanas. Ik wil niet schatten hoeveel stuks hij per dag verkoopt. Wel heb ik een idee van zijn winstmarge want in de supermarkt zijn ze ook te koop. Aan een scherpere prijs. Maar van mij mag iedereen zijn 'boterham' verdienen. En Marinho niet in het minst na wat deze week gebeurde.

Iedereen die het geslacht van het woord 'zee' kent zou al voldoende verwittigd moeten zijn. Ze is mooi maar gevaarlijk. Zoals talloze vrouwen. En dan mag je zoveel fluitende en gebaren makende redders inhuren als je wil, het baat niet. Gebrek aan respect en onderschatting van het gevaar zijn ook aan de Portugese kust een constante. En dan ligt een drama op de loer. Zoals maandag. Een meisje van 10 kwam in problemen en werd door de branding meegenomen richting rotsen aan het vuurtorentje van de haven. Een redder én ook Marinho aarzelden niet, sprongen in het water en konden haar net op tijd vastgrijpen vooraleer ze tegen de stenen geworpen werd. Marinho kwam er met een nat pak vanaf, de redder werd naar het hospitaal van Faro gevoerd.

Pas woensdag las ik dat verhaal in de plaatselijke pers. De eerstvolgende keer dat ik Marinho zag feliciteerde ik hem voor zijn heldendaad. Hij wuifde mijn compliment weg en beschouwde het gebeurde als zijnde normaal. In de 36 jaar dat hij donuts verkoopt haalde hij al verschillende mensen uit het water, het hoort een beetje bij zijn job. Hij vindt het wel jammer dat er zo weinig naar de instructies geluisterd wordt.

Marinho behoort tot de mensen waarvoor ik bewondering koester. Zou ik hem een stappenteller kopen voor nieuwjaar? Geen goed idee, tegen 's avonds zou die ontploft zijn. Ik zal beter af en toe een bolinhootje extra kopen.  

Zoals jullie eerder al konden lezen breng ik tijdens de warme zomermaanden uiteraard veel tijd door op het prachtige zandstrand van Ilha de Tavira. Om het nuttige aan het aangename te paren heb ik mezelf opgelegd om regelmatig eens een stevige wandeling te maken langs de waterlijn. Het is zalig om met de voetjes in het water te stappen. En 't is ook goed voor mijn kleurtje want dat is als ijdeltuitje toch ook wel een beetje van belang. Volgende maand krijgen we de kids op bezoek. Hihi.

Tijdens die wandeling moet ik de eerste honderden meters wel laveren tussen de andere pootjebadende strandliefhebbers  maar daarna neemt hun aantal vlug af. En dan kom ik in een zone van volstrekte rust: links de zee, rechts de duinen. Punt. Geen enkel gebouw, laat staan een flatgebouw, te zien. Zelfs in de verste verte niet. Als ze in Portugal iets als natuurpark inkleuren op een bestemmingsplan dan wordt dat gerespecteerd. Daar kan geen kapitaalkrachtige investeerder tegen op. En mochten er al uitzonderingen zijn, dan toch niet op de kilometerslange strandzone die deel uitmaakt van het Parque Natural da ria Formosa.

Van die absolute rust wordt ook gebruik gemaakt van mensen met een allergie. Voor strandkledij. Zag ik in het begin tot mijn verbazing één naturistisch 'geklede' medemens, bij nader toezien bleek dat geen uitzondering te zijn. Meerdere mannen en vrouwen lopen daar in hun blootje rond. Mijn eerste reactie was er een van verontwaardiging: het naaktstrand van de Algarve bevindt zich kilometers verder en is duidelijk afgebakend. Maar dan wordt merkbaar dat ik stilaan de Portugese mentaliteit overneem. Waarom zou ik mij daar nu lastig over willen maken? De zee is immers veel mooier dan die vergane gloriën die zich tegen beter weten in willen laten zien in hun natuurlijke staat.

En net vandaag hoor ik daarstraks op spotify toch wel een liedje van Toon Hermans zeker? De tango van het blote kontje! Doe jezelf een plezier en getroost je de moeite om het clipje op Youtube eens te bekijken. Een opname uit 1980 die hier brandend actueel blijkt te zijn: Toon was een Ziener! En ik weet al wat ik volgende week op het strand zal neuriën.

Met een zalige glimlach op mijn gezicht. 

Deze week is het exact een half jaar geleden dat we doodmoe en gestrest in Tavira arriveerden. Net zoals het tijdens mijn beroepsleven een (goede?) gewoonte was vind ik dit een uitgelezen moment om een grondige evaluatie van onze keuze te maken. Niet dat het dagelijkse leven hier doorspekt is met mijmeringen over mijn vroegere leven als bankbediende. Zoals te verwachten viel zijn de contacten met vroegere collega's zo goed als onbestaande. Al zijn er wel een flink aantal die deze blog af en toe bekijken. Sommigen doen dit zelfs wekelijks, waarvoor dank. Jullie mogen wel wat meer reageren hoor en dat hoeft niet altijd met complimentjes te zijn. Het mogen bijvoorbeeld gerust vragen zijn die jullie zich stellen bij ons leven hier en waar ik zelf niet aan denk om hierover te bloggen.

Uiteraard missen we af en toe mensen en dingen uit België. Ik heb overigens aan Lieve beloofd dat de frequentie waarmee we af en toe eens terugvliegen in 2017 zal verhoogd worden. Vooral voor haar is deze eerste periode dat we hier ononderbroken zijn zeer lang gebleken. Ook al kregen en krijgen we dit jaar nog het bezoek van enkele van de kinderen, dit is voor verbetering vatbaar. Dus slecht nieuws voor wie ons liever kwijt dan rijk zou zijn: alvast voor januari en april zijn onze bezoekjes in voorbereiding. Als dat geen subtiele hint is voor wie ons graag eens wil uitnodigen voor een etentje.

Dat brengt me naadloos op het culinaire gedeelte van dit verslagje. De Portugese keuken bevalt me beter dan ik ingeschat had. Nooit had ik kunnen denken dat ik me zo vlug zou kunnen aanpassen. Al blijf ik natuurlijk ook trouw aan onze Vlaamse smaken en eetgewoonte. En zal ik niet nalaten om tijdens mijn eerstkomende bezoekjes als het seizoen het toelaat te genieten van klassiekers zoals paling in het groen, Vlaamse asperges, stoofvlees (van het blaadje!), Zeeuwse mosselen, witloof met hesp in de oven en ... een chipolataatje. Op het lijstje van Lieve staan ook nog scampi, pekelharing en een broodje prepare. U merkt het, deze bijdrage ben ik aan het schrijven met een hongerke.

Dankzij de technologie hoef ik niets te missen van wat er reilt en zeilt in Vlaanderen: TV-Vlaanderen met de Vlaamse TV- en Radiozenders, internet met email, Facebook, Netflix, Spotify, en een elektronische versie van de krant.

Aan sociale contacten heb ik hier geen gebrek. Net zo min als Lieve heb ik behoefte aan een druk verenigingsleven noch aan een agenda die uitpuilt van de afspraken en activiteiten. Geef me buren die vriendelijk een goeiedag zeggen en die ingeval van een probleempje goede raad of hulp willen geven, en enkele mensen die net als wij ooit de stap gezet hebben om hier te komen wonen, en dat volstaat. Mocht ons lidmaatschap bij de plaatselijke Senior Academie vanaf september een succes blijken te zijn dan is dat mooi meegenomen. Deze vereniging is een Portugese versie van de Okra en organiseert ook taalcursussen voor beginners. De taal blijft een barrière maar nog nooit hebben Lieve of ik niet kunnen duidelijk maken wat we wensen. Zelfs het inkorten van een BH-bandje kregen we uitgelegd. Ik bespaar jullie verdere details.

Om jullie niet op de zenuwen te werken, maar ik wil nu eenmaal volledig zijn, som ik nog kort wat andere zaken op die het leven hier zo zoet maken: bijna geen stress, prachtig weer (al mogen er wel een paar graden af nu), geen files, veel ruimte en natuur, een gezellig huis, een schat van een vrouw en lieverds van honden. 

De eindbeoordeling ligt ver boven functieniveau. Van zo'n halfjaarlijks rapport kon ik vroeger enkel dromen...

'Wat gaan jullie daar in godsnaam heel de dag doen? Jullie gaan daar de muren oplopen!'. Ik hoor het een van mijn klanten nog luidop denken. Om alvast jullie als bloglezers gerust te stellen volgt hier het overzicht van hoe we zaterdag 6 augustus zagen voorbij vliegen.

Rond 8 uur word ik wakker gekieteld....door de zon. Lieve is op dat moment al een tijd beneden want Flacco, ons monsterbolletje, zit in een periode dat hij enkel slaapt wanneer hij het wil. En dat komt momenteel niet overeen met onze planning.

Na het ontbijt doen we een wandelingetje met de honden en is het tijd voor de wekelijkse boodschappenronde. In onze omgeving lonken maar liefst 4 supermarkten naar onze centjes: Continente, Pingo Doce, Aldi en Lidl. Omdat ze ieder op zich wel een aantal producten in hun aanbod hebben die de concurrentie niet heeft en die toch net best bij onze smaak passen, gaan we meestal bij meer dan een langs. Deze keer zijn dat Aldi en Continente.  Wanneer we terug thuis komen is het stilaan tijd voor het middageten. Bij een UV-index van boven de 11 is het geen goed idee om zware inspanningen te doen, dus nestelen we ons daarna in de gekoelde woonkamer waar we lezen en internetten. Ook mijn taalcursus wordt niet vergeten, al ben ik mij er al goed van bewust dat het Portugees voor mij nooit al zijn geheimen zal prijsgeven. Maar ik blijf het een uitdaging vinden.

Dan volgen we de Belgische televisieuitzending van de olympische wegkoers: goud voor een landgenoot dus hét moment om voor het eerst op Portugese bodem de Belgische driekleur buiten te hangen. Wég frustratie van het europees kampioenschap voetbal toen de vlag ons zelf vroeg om binnen te mogen blijven. De bbq-geuren van bij de buren doen ons zelf ook aan eten denken, dus tovert Lieve het nodige op tafel.

Tijdens de zomermaanden gaat er amper een dag voorbij of er is in Tavira wel een of andere activiteit, feest of optreden. Zo is hier momenteel het 11° festival van de niet-europese film bezig. Dat wordt georganiseerd door de filmclub van Tavira en heeft plaats op de binnenkoer van een klooster, in open lucht dus. Als goede pater familias offer ik mij op om op verkenning te gaan.

In een prachtige setting kijk ik onder de sterrenhemel naar Trumbo, een biografische film over het leven van Dalton Trumbo, een Amerikaanse scriptwriter die er tijdens de koude oorlog van verdacht werd banden te hebben met de communisten. Originele versie met Portugese ondertiteling: mijn 4 hersencellen draaien op volle toeren: eentje om te kijken, eentje om te luisteren, eentje om te lezen en de oppercel om het geheel te verwerken. Best vermoeiend maar enorm deugddoend. Nu Lieve nog overtuigen om een van de volgende avonden eens mee te gaan.

Het is na middernacht als ik thuis kom en ik verheug me al op het slaapmutsje: 'Stadion' stond geprogrammeerd en is intussen opgenomen. Maar Lieve is naar tennis aan het kijken dus kan ik, als goede echtgenoot (hm), wel nog eventjes wachten tot mevrouw Williams haar formaliteit afwerkte. Dat is echter buiten 'onze' Kirsten gerekend. Voor de tweede keer genieten we tijdens deze eerste olympische dag met volle teugen. Na Stadion en het nachtelijke hondenplasje is het na 3 uur Portugese tijd.

Verveling? Geen last van.

Ook al kwamen we hier in elk van de 4 seizoenen al eens op verkenning, toch worden we nu voor de eerste keer echt geconfronteerd met het hoogseizoen. En het is een hele verandering moet ik zeggen. Natuurlijk kent iedereen die een appartement heeft aan de Belgische kust dit verschijnsel even goed, maar voor ons is het nieuw. We zijn dan ook pas in februari in een badplaats aangespoeld.

De voorbije weken groeit het aantal mensen dat in Tavira en omgeving verblijft geleidelijk aan en volgens bronnen die het kunnen weten zouden er nu zowat 50.000 zielen aanwezig zijn in plaats van de 8.000 permanente inwoners. Plus al die lichamen dan nog. Daar zijn kathedralen bij maar ook bouwvallige panden die zelfs niet meer te restaureren zijn. Veiligheidshalve neem ik daarom steeds een E-reader mee naar het strand zodat ik me tijdig kan verdiepen in iets minder huiveringwekkends. Ondanks de toeristische toevloed is er geen sprake van plaatsgebrek op het prachtige strand van Ilha de Tavira. Dat is dan weer een luxe die de Belgische kust niet kan bieden. Om van het weer maar te zwijgen. De eerstvolgende keer dat we hier te maken zullen krijgen met een doorregende dag zal ik er zeker een blog aan wijden. De teller van aantal dagen zonder regen staat momenteel op 78, een muggenpieske niet meegerekend.

In de zomermaanden is het ook als voetganger terug wennen. Portugese autobestuurders hebben een pittige rijstijl maar ze tonen absoluut respect voor zebrapaden. Enfin, voor de plaatsen waar voetgangers voorrang hebben bij het oversteken. De verf voor de zebrapaden lijkt hier immers wel gerantsoeneerd of anders is het een soort die niet tegen de zon bestand is. Of misschien bestaat de uitdrukking 'water bij de wijn doen' hier in een andere versie. Maar zo veilig als je anders kunt oversteken zo gevaarlijk is dat nu. Je weet immers niet of er een plaatselijke chauffeur op je afkomt of een toerist. De verhuurbedrijven zouden beter hun reclamesticker op de voorruit aanbrengen in plaats van op de achterkant. Dus tenzij er een overduidelijk oud voertuig nadert neem ik tot na de zomer het zekere voor het onzekere en bekijk ik of er vaart geminderd wordt vooraleer de oversteek te wagen.

Ook in de restaurants en supermarkten is het een drukte van belang. Het helpt wel dat de supermarkten nu tot middernacht (!) open zijn. Respect voor het personeel dat steeds even vriendelijk blijft.

Ons baasje schrijft wel elke week een stukje in zijn blog, maar zoals we hem kennen zal er tot nu toe niet veel over ons verteld zijn. Daarom is het de hoogste tijd om ons verhaal hier eens te doen. Voor de buitenstaanders, we zijn Amor (golden retriever, bijna 10 jaar, blond en vrijgezel) en Flacco (shih tzu, 6 jaar en ook vrij gezellig). Toen we onze baasjes een half jaar geleden met de dag zenuwachtiger zagen worden dachten we eerst aan een zoveelste gezinsuitbreiding. Het aantal baby's in huis was immers sinds eind december tot nul herleid en het vrouwtje kennende zou ze wel weer voor een nieuwe voorraad klein grut zorgen....

Maar achteraf bleek het dus onze verhuis naar een ander land te zijn die voor de stress zorgde. We hebben geen flauw idee wat dat woord betekent maar we hoorden het met de regelmaat van een klok vallen. Na de langste autorit uit ons leven komen we eindelijk in ons nieuw huis aan en kunnen we alle nieuwe geuren en voorwerpen in ons opnemen. Al direct krijgt de Flacco een opdoffer te verwerken. Hij mag niet meer op de zetel. Nu ja, we vinden de kleur van die nieuwe koe toch maar niets en het feit dat we allebei een splinternieuw nestje krijgen, inclusief kussentje, maakt veel goed.

De tuin is geen vooruitgang voor ons: hoofdzakelijk stenen, alleen aan de zijkanten lag in het begin wat zand. Wanneer een man enkele weken later er struiken en planten bijzet hebben we terug hoop maar dan komt baasje klagen over geurhinder. Wie geurhinder, wat geurhinder? Hij heeft zichzelf nog niet geroken zeker in dat kleine kot waar hij af en toe in verdwijnt? Maar zoals een of andere beroemde tweevoeter ooit zegde heeft ieder nadeel ook zijn voordeel. Voor ons betekent dat iedere dag herhaalde keren een wandelingetje. Liefst 's morgens vrij vroeg en 's avonds laat want tegenwoordig is het overdag nogal warm voor ons. En we kunnen hier wel naar de kapper, maar ons kaal laten scheren is geen optie. Meestal gaan we naar het parkje achter ons huis en we moeten toegeven dat we ons daar goed kunnen uitleven. Flacco weet zelfs de weg naar huis terug en als hij het voor bekeken houdt gaat hij al alleen terug. Grappig hoe het vrouwtje dan reageert: ze denkt altijd dat we het verschil tussen een boom en een auto niet kennen. We zullen haar maar niet teveel meer plagen of ze houdt ons nog strak aan de leiband in 't vervolg.

Maar het hoogtepunt is wel telkens onze uitstap naar de plaats waar de rivier naar het strand slingert, door onze baasjes intussen 'het hondenstrand' gedoopt. Zalig om met onze pootjes - en wat Amor betreft nog veel meer - in het frisse water te lopen. 

En zolang ze overdag, als ze dan toch willen gaan bakken in de zon, ons achterlaten in een gekoelde kamer hebben we er geen probleem mee dat we rustig in onze bench achterblijven. Ze moeten dan wel begrijpen dat Flacco 's morgens al heel vroeg uitgeslapen is en dat zijn wapenspreuk luidt 'de ochtendstond heeft goud in de mond'.

Dikke knuffels van Amor en Flacco.

In het eerste gedeelte van mijn professioneel leven kwam de toenmalige directie van het bedrijf met een origineel idee. Het personeel zou nog slechts vier dagen per week werken. Omdat het werkdagen van negen uur waren bleef het een fulltime job en om geruzie over de meest gegeerde vrije dagen, die juist voor en na een weekend, te voorkomen schoof de vrije dag iedere week een dag op. Was men in week 1 op maandag vrij, dan was dat in de volgende week op dinsdag, enzoverder. Om de vijf weken had men dus een zogenaamd lang weekend: van donderdagavond tot dinsdagmorgen.

We hebben hier opnieuw een soort vierdagenweek ingevoerd. Op maandag en dinsdag gaan we naar het strand. Woensdag zijn we vrij. Op donderdag en vrijdag gaan we opnieuw naar het strand en in het weekend....genieten we verder.

Onderschat onze werkweek nu toch niet. Na een rit van 3 kilometer parkeren we aan Quatro Agua's waar de veerboot naar Ilha de Tavira aanmeert. Maar de slimmeriken van de plaatselijke zeilclub hebben het gat in de (parkeer-)markt gevonden en hebben hun terrein afgebakend. Ze hebben een wachthuisje aan de oprit gezet, hingen een papier met '2,5 euro' aan de zijkant en...de kassa rinkelt. Voor ons niet gelaten, maar de voorbije week gingen ze te ver! Een elektrisch bediende slagboom plus tarifering naargelang de tijd dat de auto er die dag gestaan had. Prijs: zowat 5 euro per dag, meer dan een verdubbeling. Was dit bedoeld om ons hier als Belg nog beter thuis te laten voelen? Dan hadden ze Hoembert (mijn plaatselijke aanspreektitel hier) toch wel wat onderschat. In een plotseling opmerkelijk vloeiend Portugees vertelde ik aan de opzichter wat ik van het nieuwe systeem vond. Lieve complimenteerde me voor mijn vooruitgang op taalgebied en voegde er direct fijntjes aan toe dat nu niet de zeilclub maar wel wij met een parkeerprobleem zaten. Dat viel nogal mee want omdat onze werkdagen, naar Portugese normen, vrij vroeg starten is er tot nu toe sindsdien steeds plaats geweest op de parking van de gemeente die slechts 150 meter verder van de veerboot ligt. Gratis.

Op het strand gaat de drukke dag daarna verder: zonnecrème insmeren, lezen, muziek beluisteren, de golven observeren, de temperatuur van het zeewater controleren, de andere strandgasten bekijken (de grondigheid waarmee hangt af van hun leeftijd en geslacht), regelmatig eens drinken (zeer belangrijk bij temperaturen boven de 30 graden!!), iets eten, opnieuw insmeren,... U begrijpt dat we 's avonds moe - maar tevreden - naar huis terugkeren. Nog een wandelingetje met de honden, het avondmaal verorberen en afhankelijk van de muggenpopulatie ofwel nog enkele uren buiten zitten ofwel in de koele woonkamer wat naar televisie kijken.

Het is in deze omstandigheden vanzelfsprekend dat we steeds verlangend uitkijken naar het weekend. De boog kan niet altijd ontspannen staan.

In de fotogalerij heb ik overigens een foto toegevoegd van mijn bureau vroeger, en van mijn huidige werkplek. Het citaat op de eerste foto vind ik overigens heel geslaagd.