Op de veelgestelde vraag of drie dagen ononderbroken op een schip zitten saai is luidt ons antwoord onomwonden: neen! Geluksvogels als we zijn zaten er wel een aantal omstandigheden mee opdat we dit zouden kunnen antwoorden zonder te liegen.

 Het weer zat mee. Bij een storm met windkracht 7 zou de pret er vlug af geweest zijn. Ook een zalig zonnetje was van de partij zodat we zonder problemen konden genieten van een van de zonnedekken waar bovendien ruim voldoende ligzetels ter beschikking waren. Het zwembad aan boord had eerder beperkte afmetingen maar bood de nodige verfrissing en was af en toe het decor voor hilarische scenes. Zo nam een passagier met een hoog 'm-as-tu-vu?'-gehalte zijn keerpunt in het water net op het ogenblik dat er toch nogal wat golfslag kwam. Gevolg: juist op dat moment stond er nog amper water op de plaats waar hij sierlijk wou omdraaien, dus zijn benen klauwden eventjes, maar dat leek een eeuwigheid te duren, zinloos in de lucht en ontdaan van alle sierlijkheid plofte de adonis op de bodem van het zwembad. Hierbij liep hij gelukkig enkel - letterlijk - een blauwtje op. Wellicht was zijn ego zwaarder gekwetst want we hebben deze schoonslagzwemmer achteraf niet meer aan het werk gezien.

Het animatieteam maakte van het passeren van de evenaar gebruik om een heuse doopplechtigheid te organiseren voor de landratten die dit voor het eerst meemaakten. Ik was een van hen. Onder het toeziend oog van zowat alle passagiers kuste ik vol overtuiging een flink uit de kluiten gewassen vis op de muil en kreeg ik vervolgens een stevige portie ijswater over mijn lichaam. 's Avonds lag het bijhorende diploma netjes op ons bed. Maar ook Lieve - die slim als ze is het examen aan zich voorbij had laten gaan - is ondertussen in het bezit van dit in zeemanskringen zeer belangrijke document.  

Elke avond legde onze concierge netjes het programma van de volgende dag klaar in onze kajuit. Zo stond er om vier uur in de namiddag meestal een high-tea op het lijstje. Plaats van het gebeuren: een van de mooiste zalen op het schip. De moeite waard, hoorden we van ervaringsdeskundigen. We verwachtten er eigenlijk niet veel van maar gingen toch maar een kijkje nemen. Het was duidelijk dat we nog nooit het kanaal overstaken want we vielen van de ene verbazing in de andere. Een deel van de aanwezigen had zich piekfijn uitgedost. Wij liepen gelukkig in een niet al te zwembadachtige outfit dus dat viel nog mee. We namen beiden plaats in een chique fauteuil en prompt kwam een karretje onze richting uit, voortgeduwd door een heuse butler. Op het karretje bevond zich een gigantisch aanbod van hartige hapjes, broodjes, zoetigheden en een geweldige keuze uit talloze theesoorten. Onze James van dienst bediende ons met witte handschoenen aan. Kortom: we waanden ons in een Engels kasteel en dat midden op de Atlantische oceaan. 

Het avondmaal namen we in het a-la-carte restaurant. In het gezelschap van een aantal andere Vlaamse koppels kon dit wel enige tijd in beslag nemen en nadien konden we genieten van een dagelijkse show, opgevoerd door diverse artiesten. Wanneer ons dit niet beviel - smaken verschillen nu eenmaal - dan trokken we naar het bibliotheekgedeelte waar we in een gezellig kader een van de gezelschapsspelletjes speelden. Wie ons kent weet dat het er dan soms pittig aan toe kan gaan. Na nog een slaapmutsje lieten we ons nadien rustig in slaap wiegen. 

Drie dagen op zee? Voor ons niet gelaten hoor!

Elke mens mag gemiddeld om de vijf jaar eens gek doen, dat is niet overdreven. Speciale gevallen zoals ikzelf maken daar eerder een dagdagelijkse routineklus van maar wie de moeite neemt om verder te lezen zal begrijpen wat ik in de eerste zin bedoel.

Op 3 december 1993 gaven Lieve en Hubert elkaar het wereldberoemde ja-woord. Kwatongen blijven beweren dat die timing mij ingegeven werd om fiscale redenen maar daar is uiteraard niets van waar. Mijn verliefde hartje kon nu eenmaal niet langer wachten.Vijf jaar geleden vierden we ons twintig jaar huwelijk met een strandvakantie op Aruba en nu, na vijfentwintig jaar in hetzelfde schuitje vonden we het een goede gelegenheid om onszelf nog eens te vergasten op iets speciaals. Wat kan beter passen bij uitdrukkingen zoals 'huwelijksbootje' en 'ook woelige waters getrotseerd' dan een cruise?

28 november gingen we in Lissabon aan boord van het Oceania cruiseschip Marina dat ons momenteel naar onze eindbestemming Rio de Janeiro brengt. De Marina biedt plaats aan 1.250 passagiers en telt 800 bemanningsleden. Omdat  er tijdens deze reis maar 1.000 reizigers aan boord zijn kunnen we volop genieten van een perfecte en persoonlijke service. Na tussenstops in Cadiz, Lanzarote, Santa Cruz de Tenerife en Cabo Verde zijn we op dit ogenblik bezig aan de drie dagen durende oversteek van de Atlantische Oceaan. Het is vandaag niet enkel een zeedag maar ook een regendag. Wat me tijd en zin geeft om dit stukje te schrijven en ook mijn gevoelige huid is blij met dit dagje-zonder-zon. De voorbije dagen kregen we daar immers een overdosis van. De buitentemperatuur ligt rond de vijfentwintig graden.

Ik ben in mijn leven al veel verwend geweest op culinair vlak maar wat ons hier aan boord voorgeschoteld wordt tart elke verbeelding. Mijn smaakpapillen barsten uit hun voegen, mijn buik neemt een groeispurt. Dat wordt sporten in 2019.

Morgen passeer ik voor het eerst in mijn leven de evenaar. Er is een speciaal event voorzien voor zeemaagden zoals ik. Ik houd jullie op de hoogte. Als Neptunus het belieft.

De titel is niet de voorbode van het commercialiseren van mijn pennevruchtjes. Net zomin bedacht ik hem tijdens een aanval van schoonmaakwoede, al moet ik zeggen dat ik deze week op dat vlak en naar mijn normen, toch al behoorlijk actief was. Maar toen ik daarstraks een beetje zat te soezen in het deugddoende middagzonnetje voerden mijn gedachten me terug in de tijd. Vandaag juist 23 jaar geleden werd onze tweeling geboren. Weken te vroeg maar tegen een weloverwogen beslissing van de gynaecoloog was niets in te brengen. De prematuurtjes van toen zijn intussen gelukkig uitgegroeid tot twee prachtige jonge mensen die bruisen van energie en levensvreugde. 

Lieve en ik vonden het plezant om zo lang mogelijk de namen die we voor onze kindjes gekozen hadden geheim te houden. Toen we de geboortekaartjes gingen kiezen stelde de drukker voor om ineens maar een proefdruk te maken, dan konden we in alle rust alles goed bekijken en controleren of er geen schrijffouten in het ontwerp stonden. Vooral in de naam van de meter of peter kon dat nogal eens tot vervelende situaties leiden, wist hij uit zijn jarenlange ervaring. Na de geboorte dienden we dan alleen nog de juiste datum door te bellen en dan kon het drukken starten. Goed idee, maar er was één klein probleempje. We zouden graag het ontwerp vooraf al aan de andere kinderen laten zien en dan zouden ze de namen ook al weten. Dus toen de drukker me vroeg hoe de kindjes zouden heten antwoordde ik met een uitgestreken gezicht: Spic en span. De beeldtechnologie en de sociale media waren toen nog niet ingeburgerd maar zijn gezichtsuitdrukking zou nu een hit op instagram zijn. Ook van sommige familieleden hoor ik nog de reactie: 'Ocharme die kindjes'. Ge ziet dus, Jasko en Jellien, dat het nog veel erger had kunnen zijn.

Ook langs deze weg nog een keer: een gelukkige verjaardag!  

Voor wie niet goed op de hoogte is lijkt Tavira in november 's avonds op een badplaats in de winter: donker, saai en verlaten. Inderdaad, zodra de duisternis valt - dat is op een bewolkte dag al tussen vijf en zes uur in de namiddag - zou je hier als het ware probleemloos in uw blote kont op straat kunnen lopen. Gelukkig hebben noch de Portugezen zelf, noch de buitenlandse residenten of de eerste overwinteraars daar behoefte aan. Omdat de temperatuur na zonsondergang nu al flink naar beneden gaat zou het overigens maar fris aan de vis zijn of aan het sardientje om bij de streekgerechten te blijven. In Portugees-Vlaams: de bacalhau ziet blauw van de kou. 

Toch heb ik me vorige week zeker niet verveeld. De plaatselijke muziekacademie organiseerde een aantal concerten in de Igreja da Misericordia, een van de mooiste kerken van Tavira. Omdat ik me ook op cultureel vlak probeer open te stellen voor nieuwe ervaringen trok ik zowel naar een optreden van het plaatselijke koor als naar een concert van Roy Waite (trompet) en Francis Ashworth (piano) enkele dagen later. Twee voor mij nobele onbekenden maar ik heb het me zeker niet beklaagd: wat een virtuozen!  Tussendoor pikte ik nog een avondje fado mee in een vrij nieuw restaurant en ook dat was een voltreffer. Een gezellig kader, lekker eten en een publiek van echte liefhebbers: meer moet dat voor mij niet zijn. Als kers op de fadotaart liep ik daar dan nog bekenden tegen het lijf waarmee prompt de afspraak werd gemaakt om binnenkort .... eens samen te gaan eten. 

Het is me trouwens een raadsel waarom ik nog geen honderd kilo weeg want ik werd in diezelfde week ook nog eens uitgenodigd door een bevriend koppel dat een speciale verjaardag te vieren had. In het stijlvolle kader van de hotelschool in Faro mocht ik meegenieten van een lunch op sterrenniveau. Over enkele dagen is het dan weer de hotelschool in Portimao die aan de beurt is voor een lunchbezoek. En zo gaat het maar verder.

Gelukkig zorgde een sms-je van een oud-collega voor wat sportief tegengewicht. Hij en zijn echtgenote waren op vakantie in Montegordo en zouden de volgende dag Tavira bezoeken. Of ze mochten langskomen? Die vraag stellen is ze beantwoorden en tot mijn aangename verrassing waren ze met de fiets! Na het bezoek aan de stad heb ik dan samen met hen een eindje mee teruggefietst richting Montegordo. Dat beviel me zo goed dat ik 's anderendaags er nog eens alleen op uit trok, deze keer in de andere richting, naar Olhao. Dus voor nog wat kilometertjes meer dan de vorige dag. U raadt het gevolg: een flinke portie zadelpijn was mijn deel maar wie mijn pijngrens kent weet dat ik in stilte mijn lot onderging. Amor denkt hier nu wellicht het zijne van maar hij kan heel goed zwijgen.    

Toen een al jarenlang gepensioneerde klant me ooit vertelde dat hij met vakantie zou vertrekken kon ik nauwelijks mijn lach verbergen en wenste ik hem met een uitgestreken gezicht een goede reis. Nu overkwam me vorige maand net hetzelfde toen ik een uitnodiging voor een lunch beleefd weigerde omdat we op die lunchdag op reis zouden zijn. Ook ik kreeg als reactie: 'Prettige vakantie dan'. Ik verkeer inmiddels al bijna 3 jaar in die zalige situatie. 

Een en ander begon toen Lieve me vroeg: 'Zouden die appartementen op Gran Canaria al klaar zijn?'. Twaalf jaar geleden verbleven we op dat eiland en zagen we vanuit onze hotelkamer hoe aan de overkant van de baai een ruwbouw in alle rust tegen een rotswand aanleunde. Geen spoor van bouwactiviteit te bespeuren, doch het is mogelijk dat het toevallig net die 2 weken bouwverlof was. Maar met de Spaanse vastgoedcrisis in gedachten kwam deze vraag af en toe terug op tafel. De laatste keer echter had ik - eindelijk en beter laat dan nooit - de vraag van Lieve ook écht gesnapt. 'Willen we eens gaan kijken?' was mijn totaal overbodige wedervraag. Inderdaad overbodig want een vraag stellen waarop je het antwoord al kent is tijdverlies of hoogstens een flauwe vorm van beleefdheid. 

Dus boekten we een weekje 'vakantie' en ik moet zeggen dat het deugd gedaan heeft. In de voorbije 12 jaar had het hotel uiteraard intussen een uitgebreide facelift gekregen maar het concept was behouden gebleven: all inclusief met een prima keuken, vriendelijk personeel en een actieve animatieploeg. Het niveau van de avondshows varieerde tussen 'knap om te zien' en 'dat kunnen de scouts bij hun kampvuur beter' maar we zijn in de loop der jaren op dat vlak wel behoorlijk verwend geraakt. 

Overdag deden we welwillend mee aan sport-en-spel activiteiten die ook geschikt waren voor onze niet meer zo jonge leeftijd: shuffelbord, bingo, petanque, poker en sjoelbak. In die laatste discipline kroonde Lieve zich overigens tot clubkampioene-voor-een-dag. We wachten nu op een officiële uitnodiging voor het wereldkampioenschap. Zelf waagde ik me ook nog aan een tornooitje tafeltennis maar met het liedje 'Je wordt ouder papa' van Peter Koelewijn in gedachten lag ik vrij vlug terug aan de rand van het zwembad aan mijn alcoholvrije cocktail te nippen.

De terugreis verliep spannend gezien de staking met de bagage afhandelaars op Zaventem. Met met een vertraging van 3 uur landden we in Brussel en na anderhalf uur wachten hadden we ook onze bagage in ons bezit. In vergelijking met andere reizigers mogen we dus zeker niet klagen! Een knap staaltje van commerciële communicatie overigens deze week in een paginagrote advertentie van Tui. De bedenker daarvan verdient volgens mij minstens een snoepreisje van zijn werkgever. Bijvoorbeeld naar die ruwbouw in Mogan die intussen afgewerkt werd tot een hotel met (heel) veel sterren.

Met slechts één regendag gedurende heel ons verblijf mogen we ook op dat vlak zeker niet mopperen. Als opwarmer (letterlijk én figuurlijk) voor een volgend avontuur later deze maand was deze trip alvast geslaagd. Nu nog enkele weken genieten van de Algarve en we vliegen er al opnieuw in. We weten immers niet hoelang onze gezondheid het ons nog zal toelaten om zaken van onze reiswenslijst af te vinken. Die lijst is nog zeer lang maar ook in ons leven is het intussen herfst geworden. Misschien is het zelfs al winter maar gelukkig weten we zoiets niet.       

Ooit zal de zomer van 2018 hier wel eindigen maar voorlopig is de zon niet van plan om andere oorden op te zoeken. Jammer genoeg teisteren andermaal grote branden het Portugese vasteland. Op dit ogenblik bekampen meer dan 700 bombeiros met 200 brandweerwagens en 6 blusvliegtuigen een vuurzee in het natuurpark van Sintra-Cascais, ten westen van Lissabon.Het lijkt niet te stoppen dit jaar. Voor de media is het nieuws eraf, voor de getroffenen blijft het verschrikkelijk.

Behalve deze nieuwe ramp leek het een deze-keer-is-er-echt-niets-het-vermelden-waard week te worden maar op de valreep gebeurde er dan toch iets dat ik jullie zeker wil vertellen. 

Net zoals overal is het niet vanzelfsprekend om hier als vreemdeling aanvaard te worden. Uiteraard is er een groot verschil of je ergens als oorlogs- of economische vluchteling neerstrijkt of als gepensioneerde met - in mijn geval een beetje - centjes op de bank. Hoe je het ook draait of keert: je wordt niet zomaar lid van de lokale gemeenschap. Bovendien hebben Portugezen niet de gewoonte om, buiten de dichte familie, mensen in hun huis binnen te laten. Het merendeel van de woningen is daarvoor trouwens ook niet geschikt wegens zeer klein. Gezien het klimaat wordt er veel buiten geleefd en is het gebruikelijk dat mensen elkaar ontmoeten op een terrasje of op een van de banken in de talrijke parkjes. Vorig jaar vertelde ik nog dat mijn buren me uitnodigden om met hen een kop koffie te drinken.... op een terras 10 kilometer van ons huis. Het is niet zo dat ze beschaamd moeten zijn op hun huis: het is bijna dubbel zo groot als het onze. Mensen thuis uitnodigen zit echt niet in hun genen. Een verjaardagsfeest wordt op restaurant gevierd en niemand vindt het eigenaardig dat het gezelschap de taart zelf meebrengt.   

Mijn verwondering was dan ook groot toen vorige donderdag de buren aanbelden met de vraag of ik hen een dienst wou bewijzen. Vrijdag was het feestdag - Dag van de Republiek -  en ze zouden op lang weekend gaan. De vraag was of ik drie dagen voor Clara, de kat, wilde zorgen? Ik moest er enkel op toezien dat ze voldoende eten en drinken had en voor de rest trok dat beestje haar plan wel. Het was een kat voor iets. Vooraleeer ik van mijn verbazing bekomen was werd prompt de huissleutel in mijn handen gestopt en kreeg ik een spoedcursus 'hoe geef ik een kat eten en drinken?'. 

Ik slaagde met glans in het praktisch examen en kan nu met trots meedelen dat de buurvrouw zeer blij was dat ik zo goed voor haar poes zorgde. Ik had het niet anders verwacht. Een vos verliest immers wel zijn haren maar niet zijn streken.    

September was de warmste maand ooit in Portugal. Ik, Flacco dus, heb het geweten. 0p mijn hondenpaspoort staat wel dat ik een shi-zhu ben, maar de ambtenaar van de burgerlijke stand wist niet dat mijn mama boem-boem deed met een boomer. Ik ben dus niet enkel wat beter uit de kluiten gewassen dan een rasechte shi-zhu maar heb ook een dikkere vacht. Dat weet het kleinste kind maar mijn baasje blijkbaar niet. De slimmerik heeft tot gisteren gewacht om mij een zomersnit te laten aanmeten. Hij vertelt wel dat de wachttijd bij de Portugese kapster zeer lang was, maar hem kennende zal hij wel weer aan zijn centen gedacht hebben. Enfin, ik loop er nu eindelijk heel wat frisser bij en dat ik op facebook de opmerking krijg dat ik op een gestroopt konijn gelijk, zal mij worst wezen. Ik heb wel andere dingen aan mijn hoofd dan mij daar druk over te maken.

Neem nu bijvoorbeeld het nieuwe hondenvriendje van mijn vrouwtje. Een volbloed shi-zhuutje, geboren in december van vorig jaar. Ja man, wat een brokje energie is me dat! Een duracelkonijn in het kwadraat. Het verschil met mijn oude vriend Amor kan niet groter zijn. Geen minuut laat dat mormel me met rust. Om mijn frustratie nog groter te maken mag ik ook niet vragen aan mijn baasje of er een verband bestaat tussen de huidskleur van dat monsterbolletje en zijn gedrag, want dan verdenkt hij me van sympathie voor het ultrarechtse gedachtengoed. Maar hij zelf heeft het gemakkelijk: mijnheer ligt op zijn gemakje in de zon om zijn eigen bruin kleurtje te onderhouden, terwijl ik heel de dag op de vlucht moet gaan voor een bruin mormel dat voortdurend aan mijn gat wil komen rieken. En dan zou ik nog niet eens mogen grollen!

Nu woont hij toch al een hele tijd in het zuiden maar mijn baasje moet toch nog veel leren over het Portugese leven. Een tijdje terug vertelde hij hier over de 'streling' die zijn auto kreeg. Drie weken geleden werd uiteindelijk een afspraak vastgelegd voor de herstelling. Enkel de officiële Toyota garage in Faro werd goed genoeg bevonden voor deze klus. De duur van de herstelling werd vastgelegd op 4 dagen. Daar ging baasje weer eens in de fout. Toen hij bijna 3 weken later zijn beklag maakte bij zijn verzekeringsagente maakte deze hem andermaal wat wijzer in het leven op zijn Portugees. Een prognose van 4 dagen is hier een synoniem voor het feit dat het lang ging duren. Bovendien had hij een vervangwagen ter beschikking, dus vanwaar dat zenuwachtige gedoe? Hij is zeker de tijd al vergeten toen hij aan zijn baas vroeg of die een minuutje had? Dat kon ook wel eens wat uitlopen meen ik mij te herinneren.  

Augustus is voorbij: de rust is teruggekeerd in Tavira. Lieve ook. Misschien net daardoor ben ikzelf ook rustiger. Genietend van de zalige stilte in en rond ons huisje, enkel sporadisch verstoord door het geblaf van een attente hond. Die van de buren. Ja, Amor, ik weet het, jij geniet net als ik van jouw oude dag. Al besef ik na het bekijken van 'Buurman, wat doet u nu?' met Will Ferdy, dat op het begrip oud geen vaste leeftijd staat. Wie bezorgt me het contract dat ik moet ondertekenen om er op mijn 91ste nog zo lucide bij te lopen?  

De zomer van 2018 is hier pas laat begonnen, met tot in juli temperaturen die een stuk onder het langjarige gemiddelde zaten. Nu ze de smaak te pakken hebben lijken de weergoden echter niet geneigd er vlug een einde aan te maken. Vandaag, 23 september,  zitten we ruim boven de 30 graden, zowat het dubbele van in Vlaanderen nu. Meer in het binnenland flirt de thermometer zelfs met het getal 40. 

Een doorsnee dag kabbelt meestal op hetzelfde stramien voorbij. Opstaan tussen 8 en 9. Ochtendwandeling met de woefjes, ontbijten, krantje lezen en na enkele spelletjes (op de tablet...) is het tijd voor het middageten. Daarna nog een beetje soezen en in de tuin wat afkoelen in en rond het water. Als vieruurtje genieten van een bordje fruit en op het balkon is het zalig om een boek te lezen en stilaan de zon te zien verdwijnen achter de bomen. Ja, ook hier korten de dagen. De honden gaan hun avondkrant lezen en daarna is het tijd voor een nieuwe maaltijd, naar zuiderse gewoonte nemen we die pas na 20 uur. We sluiten de dag af met enkele uurtjes televisie en een laatste hondenuitlaat. Het zal jullie niet verbazen dat we er soms aan twijfelen welke dag het is. 

Voordat jullie nu besluiten dat dit allemaal wel getuigd van een mooi, maar ontzettend saai bestaan, wil ik toch eindigen met de cliffhanger dat dit maar de stilte voor de storm is. We hopen voordat het jaar 2018 geklasseerd wordt, nog enkele 'uitstapjes' te maken die ons naar maar liefst drie werelddelen brengen. Wordt vervolgd.       

De reden wil ik hier niet uit de doeken doen maar augustus is voor mij de slechtste maand van het jaar. Ik ben dan ook heel blij dat we nu alweer een eind in september zijn, een maand waar ik heel wat betere herinneringen aan heb. Dat zal de volgende jaren nog meer zo zijn wanneer ik terugdenk aan het huwelijksfeest van een van onze kinderen dat we mochten meevieren op 1 september. Door een, voor mij dus gelukkige, speling van het lot werd de oorspronkelijk voorziene datum met 1 dag opgeschoven, dat was al een eerste positief teken aan de wand. Ook de weergoden waren zeer goed gezind dus we reden al met de glimlach vanuit het Waasland naar de Antwerpse kempen. De week voordien (jaja, in augustus dus) had de hondensit voor onze nieuwste aanwinst Wally forfait gegeven maar op de valreep hadden we ook voor hem nog een goede oppas gevonden. Wij dus ruim op tijd vertrokken en zoals steeds wanneer je niet gehaast bent was er nergens een file te bespeuren. Het was zelfs opletten om niet geflitst te worden in de Kennedytunnel en op de ring rond Antwerpen!  

Het werd een deugddoende dag. Geweldig om te zien hoe bruid en bruidegom straalden van intens geluk. Hoe ontspannen iedereen erbij liep, tenminste zodra het officiële gedeelte op het gemeentehuis achter de rug was. Voordien had de bruidegom  toch wat vaker dan normaal het kleinste kamertje bezocht, meen ik gezien te hebben. Ik kan me natuurlijk vergissen.

Na de plechtigheid trok het bruidspaar naar het park voor de traditionele foto's en intussen kon de familie zich al tegoed doen aan lekkere hapjes en dranken. Voor de kindjes was er een springkasteel opgesteld maar ook enkele papa's lieten het niet aan hun hart komen en leefden zich daar eens goed op uit. Op dat ogenblik zaten de kinderen zelf heel rustig aan tafel te genieten van een ijsje, keuvelend als grote mensen. Een niet te missen beeld dat ook op facebook veel goede reacties kreeg.

Naadloos ging de middag over in de avond en dan waren het vrienden en collega's van het bruidspaar die hun opwachting maakten. Beleefd als de meesten waren kwamen ze ook de ouders feliciteren. Door de meervoudige nieuw-samengestelde gezinsstructuren in de familie waren sommigen duidelijk verrast van het aantal gelukwensen (en bijhorende zoenen) dat ze uit hun mouw (en mond) moesten toveren. Maar ze deden het met de glimlach. Net zoals ik trouwens.

Intussen gaat het leven van de tortelduifjes opnieuw zijn normale gang. Ongetwijfeld smeden ze plannen voor alweer een nieuwe mijlpaal in hun leven. We zijn er als de bonnie en den bompie alvast klaar voor. Want al is liefde een moeilijk werkwoord: het is de moeite waard om het te leren vervoegen. 

Vandaag is rood de .... rode draad in dit blogje. Niet in de betekenis uit de song van Marco Borsato. Evenmin in vijftig tinten zoals in die andere kleur, al komt met een beetje goede wil de laatste alinea aardig in de buurt. Maar deze felle kleur is toch voldoende aanwezig om als titel te mogen dienen.

De rode vuurmassa in en rond Monchique is bedwongen. Honderden hectaren natuur en talrijke huizen zijn vernield. Duizenden brandweerhelden gaven weer eens het beste van zichzelf. 'Nu wachten we eenvoudigweg op de volgende ramp' was het ietwat moedeloze maar jammer genoeg zeer realistische commentaar van de brandweercommandant. Ik wens de getroffenen veel moed en de kracht om opnieuw op te bouwen wat verloren ging. Als ze daarvoor tenminste de nodige middelen bijeen krijgen. Ook ten behoeve van de bombeiros worden weer acties op touw gezet. Heel wat materiaal ging in de vlammen op en ook de kledij van de hulpverleners werd zwaar beschadigd. Nu, nauwelijks enkele dagen na de ramp, is overigens opnieuw code rood afgekondigd in grote delen van de Algarve, inclusief Faro en Tavira.

Rood van plaatsvervangende schaamte word ik na het lezen van het verhaal van het koppeltje dat Vlaanderen inruilt voor een nieuw leven in Costa Rica. Ze zijn de racistische opmerkingen in Vlaanderen beu en geven er de brui aan. Ik stel zelf ook vast dat op de sociale media meer en meer 'grappige' of 'schandalige' zaken gedeeld worden waarin vluchtelingen of moslims de meestal bedenkelijke hoofdrol spelen of bespot worden. Ik ga er de wereld niet mee verbeteren maar ik gooi die rommel recht de prullenmand in. Mijn echte facebookvrienden delen zoiets niet. 

Tot slot wil ik nog een goede raad geven. Dames, haal volgende lente bij jullie eerste bezoek aan het strand meteen jullie kleinste bikinikse boven, dat zal jullie veel ellende besparen. Ik verklaar me nader. Bij het op orde leggen van mijn kleerkast - jullie weten inmiddels dat ik me ontpopte tot een heel 'nieuwe' man - ontdekte ik (letterlijk) een zwembroekje waarvan ik eigenlijk het bestaan vergeten was. Ik gebruik het verkleinwoord in de vorige zin niet toevallig. Het kledingstukje is nog net geen reetveter maar op een Braziliaans strand zal je er toch niet mee uit de toon vallen. Helaas, ik, de nieuwe man werd op slag een domme man want ik hield er geen rekening mee dat de zuiderse zon nu voor het eerst haar gang kon gaan op enkele lichaamsdelen die nooit eerder zonlicht op zich kregen. Het resultaat mag niet gezien worden. Tenzij door Lieve volgende week. Maar alleen naar kijken. Of heel zachtjes aftersunnen. Ik haat rood. Het is zoals bij een stukje kip: het wit vlees is het lekkerste.